«Σέ κλίμακα νόστου. Ἓνα ταξίδι στά ὑγρά κέλευθα καί τά παραιγιάλια τῆς γραφῆς τοῦ Βαγγέλη Καλλικάκη».

 

Φίλες καί φίλοι καλησπέρα σας.

  Ἡ σύζυγός μου καί ἐγώ, ἡ κόρη μας καί ὁ σύντροφός της, οἱ οἰκοδεσπότες μας καί  οἱ συνεργάτες τους, ἠ  «ὁμάδα ἀναγνωστικῆς καί μουσικῆς εὐφορίας», (ὃπως ἀποκαλῶ, ἐσχάτως, τίς ἀναγνώστριες καί τήν κιθαρωδό, πού μᾶς συντροφεύουν), καί οἱ ἐκπρόσωποι τῆς νεώτατης καί  μᾶλλον, ἐκκολαπτόμενης γενιᾶς Ἑλλήνων λογοτεχνῶν καί  καλλιτεχνῶν, ὁ Παναγιώτης, ἡ Ζωή καί  ὁ  Γιῶργος, σᾶς καλωσορίζουμε στόν Ἀντίλαλο.

  Πρίν ἀπό  δύο χρόνια, τήν 3^η Σεπτεμβρίου του 2022, ἐγκαινιάστηκε, ἐδῶ ἡ ἒκθεση ζωγραφικῆς καί σχεδίου τῶν ἀδελφικῶν μας φίλων  John Pheeney καί Zbynek Cerven-Pheeney,  μέ τίτλο Moments, στήν ὁποία  εἶχα κι ἐγώ, μιά μικρή συμβολή, μέ στίχους μου, τυπωμένους σέ Plexi glas, πού κρέμονταν  ἀπό τήν ὀροφή.

  Κάποιοι φίλοι ἐκείνης τῆς βραδιᾶς, εἶναι καί πάλι, μαζί μας. Τούς εὐχαριστοῦμε ἀπό καρδιᾶς.

   Ἀγαπημένες καί ἀγαπημένοι μας,

   ζοῦμε  σέ ἐνδιαφέροντες καιρούς, ὃπως λένε οἱ Κινέζοι γιά μιά  ἐποχή μέ σωρευμένα δεινά· ὁ πόλεμος   μαίνεται γύρω  μας.

   Ὑπάρχει στήν Ἰλιάδα (ραψωδία π), μιά  εἰκόνα πού περιγράφει τή σημερινή κατάστασή μας: ἓνα μαῦρο σύννεφο, σταλμένο ἀπό τόν Δία, καλύπτει τό πεδίο τῆς μάχης, καί ἐντός αὐτοῦ, Ἀχαιοί καί Τρῶες, συμπλέκονται σέ μιά  χορογραφία θανάτου, γύρω ἀπό τόν νεκρό  Σαρπηδόνα.  

   Αὐτός ὁ γνόφος ἒχει κατακαλύψει τήν εὐρύτερη περιοχή καί ἀπειλεῖ νά μεταφερθεῖ καί σέ ἂλλες, ὃμορες περιοχές.

  Εὐχαριστῶ καί δοξάζω τόν Θεό, γιατί εἲμαστε, ἐδῶ, ἐμπρός σ’ ἓνα παράθυρο στόν  ἣλιο, πού ἀνομάζεται Ἑλλάδα, Αἰγαῖο, Τῆνος. Αὐτό τό  παράθυρο ἒχουμε χρέος νά τό  κρατήσουμε ἀνοιχτό.

  Εὐχή ὃλων μας, νά εἰρηνεύσουν οἱ ἀντίμαχοι καί νά νικήσει ἡ ἀνθρωπιά.   

  Ὃσον ἀφορᾶ στά δικά μας, τά «θαυμάσια ἀκούσματα» τοῦ Ἀντίλαλου (γιά νά παραφράσουμε τόν Ἀριστοτέλη), θά ἀρκεσθῶ νά ἐπισημάνω ὃτι ἀπόψε, δέν θά μιλήσουμε γιά τόν συγγραφέα καί τά γραπτά του, ἀλλά τά ἲδια τά κείμενα (ἢ ἂν θέλετε, τά ἲδια  τά ποιήματα), θά μιλήσουν γιά τά ὂνειρά τους, γιά τό βουβό, ὑποθαλάσσιο ρεῦμα τοῦ ἒρωτα και τό πολύφλοισβο ἀντιμάμαλο τοῦ πένθους στούς ψαμαθώδεις μυχούς καί τούς ἀπορρῶγες τῶν στίχων  τους, γιά  τόν νόστιμο Νότο, και πῶς τόν ἀντικρίζουν ἀπό τόν ὃρμο τῆς Ἀγκάλης, (τόν λόγο, ἐδῶ, ἒχουν τά Τηνιακά μας ποιημάτια, πού ὡς ἐρίφια, κατεβαίνουν στόν γιαλό, γιά νά  γευθοῦν τό ἁλάτι)· ἂς μήν προτρέχω, ὡστόσο… αὐτά θά εἰπωθοῦν στήν ὣρα τους. Προέχει νά σᾶς γνωρίσω τίς  Φίλες, πού μᾶς πλαισιώνουν σ’ αὐτό τό ἀναγνωστικό  καί ἀναγνωριστικό ταξίδι σέ κλίμακα νόστου.

  Δίπλα μου, καί μέ τήν σειρά πού καθόμαστε, οἱ κυρίες Σανταμούρη Σταυρούλα, Θεοδοσίου Κατερίνα, Γουδουλάκη Ροδούλα καί Ἀρναούτη Ἀλεξάνδρα, ἡ μουσικός  μας, ἀναμένουν τό σύνθημα τῆς ἂπαρσης.

   Σᾶς εὐχαριστοῦμε γιά τήν δωρεά τῆς ἀθρόας προσέλευσής σας, καί τούς οἰκοδεσπότες μας, γιἀ τήν παραχώρηση αὐτῆς τῆς τόσο ἀτμοσφαιρικῆς αἲθουσας στήν συντροφιά μας.  

   Αἰσθάνομαι ὃτι ἡ σοφίτα τοῦ Ἀντίλαλου εἶναι αὐτή τή στιγμή, μια Νεφελοκοκκυγία, μιά πόλη μαγική, στόν οὐρανό τῆς Παλάδας.

   Ἂς ἀκολουθήσουμε τήν φίλη Ἀλεξάνδρα, σέ μιά ἐπιτόπια ξενάγηση, μέ πυξίδα τήν κιθάρα της, λίγο πρίν σαλπάρουμε…

Σημείωση: Εἶχα τήν ἐξαιρετική εὐκαιρία  νά  ταξιδέψω «στά ὑγρά  κέλευθα καί τά παραιγιάλια» τῆς γραφῆς τοῦ Βαγγέλη Καλλικάκη.  Μέ ἀκούμπησαν τά εἰσαγωγικά λόγια του καί  τόν  παρακάλεσα νά μοῦ ἐπιτρέψει νά τά ἀποτυπώσω στήν Ἀντοψία. Τόν εὐχαριστῶ.  (Δημόπουλος Γιῶργος).