Τοξικές, μισαλλόδοξες ἐκκλησιαστικοπολιτικές τακτικές.

                                                                                                                       Τοῦ Γιώργου Δημόπουλου

 Φαίνεται ὃτι ὁ κ. Δωρόθεος παρά τήν βαριά ἧττα πού δέχθηκε στήν   προσπάθειά του νά ἀλώσει τό  Ἲδρυμα, τό δημόσιο στραπατσάρισμά του στόν αὐλόγυρο τῆς Παναγίας καί τήν ἂρον ἂρον φυγάδευσή του, δέν ἒχει παραιτηθεῖ ἀπό τά δικαιώματά του  στήν φερομένη ἰδιοκτησία του, ἂν καί  τά καμπανάκια ανώριμης φυσικῆς φθορᾶς τοῦ κτυποῦν ἀπό καιρό. 

  Δέν δυσκολεύεται καθόλου νά βρίσκει πάντα κάποιον νά ἀναλαμβάνει τήν ἐπικαρπία τοῦ ἀκινήτου του, σέ ὃλη τήν ἐπικυριαρχία τοῦ τσιφλικιοῦ του. Συνεσκέφθη μετά του ἑαυτοῦ του, τόν Πρωθυπουργό,  καί τήν συνείδησή του τόν κ. Φανερό, καί ἀποφάσισαν τήν ἂκομψη ἀνοιχτή καταφυγή τους στήν μηχανορραφία, στό χάλκευμα, στήν πλεκτάνη, στήν ἲντριγκα, στήν ραδιουργία, στήν σκευωρία, στήν δολοπλοκία, ὃπως ἀκριβῶς τά παραπάνω λειτούργησαν στήν ἀνάδειξη ἀντιπροέδρου στό Ἱερό Ἰδρυμα. «Καί γιά τούς ψηφοφόρους τοῦ  Κοινοῦ κατεβάζουμε πρόταση ροκανίσματος», διετείνοντο προεκλογικά οἱ παπάδες. Πέτρο  πότε πέρασες νά πάρεις τήν εὐχή μας, ἐννοῶ τήν ἂδειά μας;  Μήν κουράζεσαι λοιπόν μέ  τήν  παρέα σου, ψηφίζουμε ἐμεῖς πρίν ἀπό σᾶς γιά σᾶς. Ὃταν ὐπάρχει  πελατεία κάποιος θά τό  ἀνοίξει τό μαγαζί, γιατί νά μήν  τό άνοίξουμε ἐμεῖς, εἶπαν  οἰ  Πρωτοπαπάδες  καί  τό  ἒκαναν. Ἲνα πληρωθεῖ τό  ρηθέν: «Ἡ πολιτική εἶναι γιά ἂσχημους (μεταφορικά) ἀνθρώπους». Κ. Μητσοτάκη, Πρωθυπουργέ  μας, φίλε καί προστάτη,τοῦ κ. Πολυκανδριώτη σας, γιά  τό παρασκήνιο, τίς μεταμοντέρνες φιγοῦρες, τά  σασπένς, τό στοιχεῖο τῆς  κωμωδίας, ὃλα τά «ἂσχημα» ἐκλογικά τοπικά… «ἀσπουλάϊτε»! 

   Δέν θά ὑπάρξει Σιῶτος- Νομικός, οἰκογενειάρχης- δήμαρχος αὐτή τήν πενταετία καί δέν ἒχω πρόβλημα προσωπικό μ’ αὐτό. Ἐκτιμῶ ὃτι οὒτε ὁ Γιάννης ἒχει πρόβλημα. Εἶναι φιλοσοφημένο παλικάρι. Στήν ζωή του  ἒχει  ἀσκηθεῖ  σέ ἀθλήματα  μεγάλων ἀποστάσεων, εἶναι πειθαρχημένος, τοῦ ἀρέσει  αὐτό πού κάνει, καί ἐκτιμῶ ὃτι ὁ ρόλος του στήν μείζονα ἀντιπολίτευση θά εἶναι δημιουργικός. Ἐξ  ἂλλου τό δημαρχηλίκι, ἡ ἀνάμειξή του μέ τά κοινά δέν τοῦ εἶναι πρός βιοπορισμό. 

   Οἱ πρόσφατες τοπικές ἐκλογές θά παραμείνουν ὠς μιά πολύτιμη παρακαταθήκη, καί δέν εἰρωνεύομαι στό ἐλάχιστο. Εἶναι τό παράδειγμα μιᾶς φιλοσοφημένης ζωῆς ἐκ τοῦ ἀντιθέτου. Ἓνα γερό χαστούκι στήν μυθοποίηση τῆς  ἐκκλησιαστικῆς παρουσίας ἐκ τῶν  ἒσω, αὐτῆς τῆς σύγχρονης τοπικῆς πολιτισμικῆς μάστιγας-ἐκτός ἀπό  Εὐαγγελικῆς λαίλαπας- πού ἒχει καταπιεῖ ἀμέτρητους δημιουργικούς ἀνθρώπους, ἒχει ἐκμαυλίσει μεγάλο  ἀριθμό φιλόδοξων, καί φυσικά σημαντικό ἀριθμό ψηφοφόρων.

   Ἂντε μετά νά βρεῖς, μέ τέτοιες δωροθεϊκές γλυκερότητες, «διάδραση» μέ τούς πιστούς, πού ἀπέμειναν στίς ἐκκλησίες, ὃταν τό μότο  τους εἶναι «μεγάλη ἀναταραχή, ὡραία  κατάσταση». Ὃσο  ἀποκόβεσαι ἀπό τό συλλογικό βίωμα, τόσο σέ καταλαμβάνει ὁ  κυνισμός. Ἂν οι κληρικοί ἦταν ἒστω καί κανονικοί ἐπαγγελματίες, θά ἒκαναν τήν δουλειά τους περίπου ὃπως καί ἐμεῖς: μέ κόπο καί ἀνασφάλεια. Θά ζορίζονταν ἀνελλιπῶς γιά νά παράγουν ἁπτᾶ ἀποτελέσματα, θά ἦταν ὑποχρεωμένοι νά παρουσιάζουν καί νά δικαιολογοῦν τά ἀποτελέσματα αὐτά ἀναλυτικά, θά ἀξιολογοῦνταν καθημερινά σέ προσωπικό ἐπίπεδο καί σέ ἐπίπεδο ἒργου, θά ὑφίσταντο (κυριολεκτικές) κυρώσεις σέ περίπτωση λάθους, θά διέτρεχαν πάντα τόν κίνδυνο νά ἀποπεμφθοῦν, ἐνῶ θά ἦταν ἀναγκασμένοι νά τηροῦν καί αὐστηρούς κανόνες συμπεριφοράς-δεοντολογίας. Ἂν ἦταν κανονικοί ἐπαγγελματίες, θά ἐργάζονταν μέ τούς ὃρους πού θέτει ἡ ἀγορά· τό γεγονός ὃτι εἶναι παπάδες δέν θά τούς διαφοροποιοῦσε ἀπό τούς κοινούς ἐργαζομένους, ὃπως ἀκριβῶς ὀ Ἀπόστολος Παῦλος.  Τήν ἐργασία του -σκηνοποιός- τήν θεωροῦσε  ἠθική ἐνίσχυση τῆς  ὑποχρέωσής του νά φανεῖ ἀντάξιος τῶν προσδοκιῶν τοῦ   λαοῦ τοῦ Θεοῦ.  

 Κύριε Πολυκανδριώτη, ἐκκλησιαστικότητα εἶναι νά ζεῖς τήν ζωή τῆς κοινότητας ἐκείνης ἡ ὁποία λογαριάζει   στά σοβαρά τόν ζωντανό Θεό, ὡς ζωντανό Θεό. Ἐκκλησιαστικότητα εἶναι νά  πασχίζεις νά  ἀνταποκριθεῖς στό κάλεσμά Του. Πῶς; Μέ τήν ἐλευθερία, τήν εὐθύνη, καί τήν διακινδύνευση πού ἐμπεριέχονται καί ὁρίζουν τό πάλεμα  μιᾶς σχέσης ζωντανῶν, ὑπεύθυνων καί ἐλεύθερων Ὑποκειμένων, μιά σχέση πού διαυγάζει τήν Δημοκρατία, προσεγγίζοντάς την θυσιαστικά.

  Ἒχουμε ὑποχρέωση νά διαφωνοῦμε μέ τήν μαζική, ὑμνητική κολακεία, νά ἒχουμε τήν δυνατότητα νά ἀπορρίπτουμε καί νά διατυπώνουμε γνῶμες πού δέν συμπίπτουν μέ  τό κυρίαρχο ρεῦμα. Δέν εἶναι καμιά ἐπανάσταση ἡ δημόσια διαφωνία, εἶναι ἁπλῶς μία στοιχειώδης δημοκρατική λειτουργία, χρήσιμη κι ἀνακουφιστική σέ προσωπικό καί συλλογικό επίπεδο.

  Ἐνδέχεται νά θεωρεῖτε τήν ὀργή μου ἐναντίον σας ὑπερβολική – ὃμως τί θετικό κάνατε στό κάτω κάτω γιά νά ἀξίζετε μιά κάποια  ἐπιδοκιμασία;