Ηὐχόμην ἂν…

 

Δέν ξέρω πόσες φορές ἒχω κάνει κακή χρήση τῆς ζωῆς μου. Κάποιες φορές πάντως νιώθω «κομμάτι ἑνός εὐρύτερου παρατραβηγμένου ἀστείου».

Ὃμως θά εὐχόμουν τά πράγματα νά βγάζουν νόημα, κάποιο νόημα τέλος πάντων.  

-Θά εὐχόμουν νά εἲχα ἓναν πιό ἀγωνιστικό  ἑαυτό, νά ὑποψιάζεται ὂχι καχύποπτα.

-Θά εὐχόμουν  νά γνωρίζα ἂν τό συλλογικό πρόβλημά μας εἶναι διαχειρίσιμο, ἢ πρόκειται γιά σώρευση αὐτοδημιούργητων προβλημάτων.

-Θά εὐχόμουν νά μήν ἐκδηλώνω  στό ἐλάχιστο συμπτώματα ἀτελοῦς ἐνηλικίωσης, ἀκόμη καί ὃταν τοῦτο εἶναι  ἀρκούντως ἐπιχορηγούμενο.

-Θά εὐχόμουν οἰ φωταψίες τῆς μνήμης μου νά μήν ἒχουν διακόπτες.

-Θά εὐχόμουν νά μιλάω γιά ἐφιδρωμένα ὂνειρα, ὡς ἐνεστωτικό παράγοντα τῆς ζωῆς μου.

-Θά εὐχόμουν νά μήν κουκουλώνω σάν τήν γάτα τίς βρομιές μου, νά μήν συγκαλύπτω τά λάθη μου, γιά νά μήν τραυματιστεῖ, νά μήν θολώσει  δῆθεν ἡ εἰκόνα μου.  

-Θά εὐχόμουν νά μήν ἐξατμιστοῦν ποτέ τά ἀποθέματα ἐμπιστοσύνης στόν διπλανό μου.

-Θά εὐχόμουν νά σμίγω μέ γεφύρια τό μέσα μου χάος, ἀντί νά ὑψώνω τείχη στόν διπλανό μου.

-Θά εὐχόμουν νά «ἀκούω καλύτερα μέ τά αὐτιά τοῦ διπλανοῦ μου».

-Θά εὐχόμουν νά μήν κλείνω τήν καρδιά μου στήν ἀδικία, τήν συλλογική καί ἀτομική.

-Θά  εὐχόμουν νά μήν κάνω διάκριση στά φύλα, ἀλλ’ ὃμως νά τά ξεχωρίζω. 

-Θά εὐχόμουν νά αἰσθάνομαι  πάντα τήν ὑποχρέωση νά διαφωνῶ σθεναρά μέ τήν μαζική, ὑμνητική κολακεία δημόσιων προσώπων, νά ἒχω τήν δύναμη νά ἀπορρίπτω καί νά διατυπώνω γνῶμες πού δέν συμπίπτουν μέ  τό κυρίαρχο ρεῦμα.  

-Θά εὐχόμουν νά μπορῶ νά ἐκφέρω σύνθετο, μή τετριμμένο λόγο, καί νά μπορῶ νά συγκρίνω ἀντικειμενικά, κοινωνικά  δεδομένα.

-Θά εὐχόμουν νά μπορῶ νά ἐλέγχω  μέ τήν λογική τό συναίσθημα χωρίς νά  τό καταπιέζω, νά προσεγγίζω ρεαλιστικά τήν πραγματικότητα, νά ξεχωρίζω τἠν ἀλήθεια ἀπό τήν τερατολογία καί τό μύθευμα, νά ἐπικοινωνῶ ἂνετα μέ τόν διαφωνούντα, νά προστατεύω τά ἲδια συμφέροντα, χωρίς νά ἀγνοῶ τοῦ διπλανοῦ μου, νά μετέχω ἐποικοδομητικά στόν τοπικό πολιτισμό.

-Θά εὐχόμουν νά μήν ἀδυνατῶ μέσα στήν σύγχυση, στήν πολυπλοκότητα, στίς ἀντιφάσεις τῶν καιρῶν μας, νά κατασκευάζω ἓνα ἀνθεκτικό σύστημα ἰδεῶν, νά μπορῶ νά συλλάβω τόν κόσμο ὡς ὁλότητα, νά μήν μετεωρίζομαι ἀνάμεσα στόν ἀτομικιστικό μου μικρόκοσμο καί στά εὒπεπτα ἀφηγήματα γιά κάθε θερμό κομμάτι τῆς κατακερματισμένης ὑφηλίου.

- Θά εὐχόμουν ὁ ἐλεύθερος σκιρτημός νά τρικυμίζει γενναῖα τήν καρδιά μου, νά μήν τρέμω νά ἀντικρύσω τόν θάνατο, τήν ζωή, τήν ἀρετή, τήν πάλη, καί νά συγκινοῦμαι πασίχαρα ὃταν ἓνας ἂντρας  καί μιά γυναίκα φιλιοῦνται.

-Θά εὐχόμουν νά δέχομαι πλέον, χωρίς μάταιες ἀνταρσίες τά σύνορα τοῦ μυαλοῦ μου, ἡ ὓλη νά ἒχει καλή ἀγωγιμότητα μέ τό μυαλό μου, καθ’ ὃτι ἠ καρδιά, οὓτως ἢ ἂλλως μέ τίποτα δέν βολεύεται ποτέ· πάντα τίς σειρήνες θά ἐμπιστεύεται, ἂφοβα ἐλεύθερα, χωρίς ἀλυσίδες κοινωνικῆς φυλακῆς.

-Θά εὐχόμουν  πάντοτε νά προβάλλω ἀντίσταση, μέ ὃλες μου τίς δυνάμεις, ψυχικές και σωματικές, ὃπου καί ὃσο μπορῶ μέ τήν συνυφασμένη ἀγαπητικά ταπείνωση, ἐνάντια στήν ἀλαζονεία, στήν πλεονεξία, στήν κακότητα, στήν ἐπιθετικότητα, στήν ἀπληστία, στόν ἐγωϊσμό.

Προσεύχομαι γιά πολλά; Ἲσως. Ὑπέρτατη ὂμως ἡ προσευχή τοῦ δικοῦ μας Σωκράτη: «Θεέ μου Πᾶν καί ἐσεῖς οἰ ἂλλοι θεοί τοῦ τόπου, χαρίστε μου ἐσωτερική ὀμορφιά, φιλιῶστε τό ἐκτός μου καί τό μέσα. Κάντε με νά πιστέψω στόν πλοῦτο τῆς σοφίας καί δῶστε μου τόση ὃση σηκώνει ὁ μετρημένος ἂνθρωπος». Γένοιτο.