Σπουδή στόν ἒρωτα. Λόγος πέμπτος. Ὁ ἀργυρώνητος ἒρωτας!

 

Τοῦ Γιώργου Δημόπουλου

Προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις καί ἀμηχανίαις.

  Κάθε καί καθώς  ἔρχομαι ἀντιμέτωπος μέ τήν πραγματικότητα σέ δημόσιο καί προσωπικό ἐπίπεδο, προκειμένου νά ἀντιμετωπίσω ἕνα σάστισμα, «στά ἀλήθεια συμβαίνει κάτι τέτοιο;», μέ κυριεύει ἡ ἵδια φοβική ἀνάγκη.  Νά βρῶ τίς λέξεις στήν  φράση πού θά μου δώσουν τήν ἐλευθερία καί τήν ἀποφασιστικότητα νά μιλήσω δίχως νά τρέμω. Θά τό τολμήσω λοιπόν.

 Εἰσαγωγικά: Ἡ ἂποψη πού εἶχαν  περάσει οἱ γονεῖς στήν οἰκογένεια γιά  τόν ἒρωτα, ἦταν ὃτι πρόκειται γιά μιά ἀγλαή ὀμορφιά, καρπό μιᾶς  ἐλεύθερης, συναινετικῆς  σωματικῆς καί ψυχικῆς συνάντησης, μιᾶς γυναίκας καί ἐνός ἂντρα.

  Ἐρχόταν λοιπόν φυσικό τό καθαρό ὂχι στόν ἐπί χρήμασι, στήν ἀναγνώριση δηλαδή, διά τῆς μετοχῆς, τῆς  ἀπρόσωπης πανάρχαιας θεσμοποίησης  τῆς πορνείας,  τόν ἀδυσώπητο αὐτοερωτισμό. Αὐτός καί ἂν εἶναι παγιδευμένος αὐτοερωτισμός καί μάλιστα μασκαρεμένος σέ ἀντίθεση μέ τόν γνωστό, ὁ ὀποῖος εἶναι μαλαματένιας ἀνταύγειας. «Οἱ υἱοί καί οἱ θυγατέρες   τοῦ αἰῶνος τούτου γαμοῦσι καί ἐκγαμίζονται», ὃχι ἀργυρώνητα.

  Ἀργότερα, φοιτητής στήν Ἐσπερία, μέ ἐμπεδομένη τήν Ἐπανάσταση τοῦ Μάη τοῦ 68 πίστευα άκράδαντα, ὃπως καί  ἡ πλειοψηφία τῶν συμφοιτητῶν μου  ὃτι ἡ  πορνεία πνέει τά λοίσθια. Μιά πανέξυπνη συμφοιτήτριά μας, ἢδη πτυχιοῦχος ἰατρικῆς, διαφωνοῦσε μέ ἐπιχειρήματα, ὂχι μόνο γιά τό άντίθετο, ἀλλά ἰσχυριζόταν ὃτι μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου θά γίνει πιό κραταιά καί πιό φυσιολογική!   

  Φυσικά τώρα δέν τρέφω ψευδαισθήσεις καί μέ τήν ὃποια συσσωρευμένη ἐμπειρία καί γνώσεις, μελαγχολικά  καί ἀπαισιόδοξα, κατέληξα ὃτι μιά κατάργηση τῆς   πορνείας προϋποθέτει βαθειά  πνευματική ἀνατροπή, μεταστροφή τοῦ μανικοῦ πόθου, ἀπό τήν ξεσκισμένη ἐσωτερικότητα πού διαμορφώνει, στήν ἀποδοχή τοῦ πεπερασμένου μας πού φέρνει κοντά στόν Θεό τήν ὓπαρξή μας ὀλάκερη. 

   Ἡ ἠδονή τῆς βίας. Ὃταν ἢμουν μικρός εἶχα  συνδέσει τούς θαμῶνες  τῶν οἲκων ἀνοχῆς μέ ἂτομα ἀηδιαστικά, βρωμιάρικα κυριολεκτικά καί μεταφορικά, ξεδιάντροπα, χωρίς φραγμούς, τά ὁποῖα καί σιχαινόμουν, ἐνῶ λυπόμουν  τά «κορίτσια» καί προσπαθοῦσα νά καταλάβω ποιά κοινωνικά δεδομένα ὢθησαν  αὐτά τά πλάσματα  σέ αὐτές τίς περιοχές.

  Ἒφηβος ἀργότερα μοῦ ἐρχόταν, καί μοῦ ἒρχεται, αὐθόρμητα ὁ σάλαγος μιᾶς  γλῶσσας, ἐλληνικῆς καί χριστιανικῆς πού κουβαλάει αἰῶνες τώρα τόν λόγο τῆς ὀργῆς καί τῆς χλεύης, ἀκόμα καί τῆς τραχύτητας· μιά γλῶσσας τῆς ὑπερβολής, ἐξεγερμένη, πού συνήθως τήν χρησιμοποιοῦν οἱ ταπεινωμένοι καί οἱ προσβεβλημένοι ὠς τήν μόνη τους ἀπάντηση στήν θύμηση τῆς καταφρόνιας καί τῆς ντροπῆς, γιά τό αἲσθημα τῆς  ντροπῆς. «Κορίτσια» καλή δύναμη.

  Στίς μέρες μας ἦρθαν καί ἂλλες πληροφορίες  γιά ἂλλους βρομύλους τοῦ σέξ γνωστούς παγκόσμια, χωρίς νά εἶναι οἱ μοναδικοί. Ἐνδεικτικά εἶναι ὁ Τράμπ, ὁ Μπερλουσκόνι, ὁ πρώην πρόεδρος   τῶν οἰκολόγων Γαλλογερμανός Ντανιέλ Κόν-Μπεντίτ ὑπερήφανος στήν παιδεραστία  του, εἶναι ἀρκετοί ἀπό τούς στυλοβάτες τῆς κοινωνίας μας, τά διεθνή σημαντικῆς ἀξίας καί ζήτησης ἐθνικά κεφάλαια, πού ἀρέσκονται νά συνευρίσκονται ἒμμισθα σεξουαλικά μέ ἀνήλικα κοριτσόπουλα ἀκόμη καί  ἀγοράκια, ἒχοντας ἐξασφαλίσει ἓνα ἀέναο διαβατήριο στήν χώρα τῆς  ἀτιμωρησίας, εἶναι ὁ διπλανός μας μέ τήν στιβαρή κοινωνική πανοπλία, εἶναι αὐτοί πού κατάφεραν νά θρονιαστοῦν σέ μιά καλή κοινωνική  θέση,  αὐτοί πού λαμβάνουν ἐπαίνους καί ἐγκώμια, αὐτοί πού ἒχουν ἀποκτήσει τό ἂτρωτο δέρας.

  Δέν ἒχει σημασία τό χρῶμα καί ἠ προέλευση τῆς  προβιᾶς· οἱ ἀποφώλιες πράξεις δέν συνδέονται ἐπ’ οὐδενί μέ τήν καταγωγή, τήν ἐθνικότητα, τήν θρησκεία, τήν πολιτική τοποθέτηση, τήν οἰκονομική καί κοινωνική κατάσταση. (Στήν θρησκεία δέν συμπεριλαμβάνω τήν Μουσουλμανική, πού καί στόν τομέα αὐτό εἶναι ἀπαίσια: ἐπιτρέπεται λέει νά παντρεύεται ὁ «γάιδαρος» ἓνα κοριτσάκι ἓξι χρονῶν  ἀλλά νά συνευρίσκεται ἐρωτικά ὃταν κλείσει τά ἐννέα). 

  « Ρέ σύ ἒχω ἓνα είκοσαράκι… μεγαλούτσικη τήν βλέπω… θές τό τηλέφωνο  μιᾶς δωδεκάρας; Κάπου ἒχω καί κάτι ἀγοράκια». Παντρεμένοι,  πατεράδες, παππούδες ὂλων τῶν ἠλικιῶν, ὑπεράνω πάσης ὑποψίας, ἐθισμένοι στό πεζοδρομιακό σέξ. Πρός Θεοῦ μήν τούς θίξεις τήν οἰκογένεια, μήν φλερτάρεις τήν γυναίκα, τά κορίτσια τους, τό στεφάνι τους…

  Κανένας κίνδυνος δέν θά ἐπειλήσει ποτέ τήν οἰκογενειακή τους γαλήνη. Καμιά καταγγελία δέν θά εἶναι βαρύτερη ἀπό τούς κοινωνικούς τίτλους τους, μπροστά τους θά εἶναι τυφλοί οἰ ἐλεγκτικοί μηχανισμοί.

 

  Ἐκπαίδευση στήν παχύτητα . Σύμφωνα μέ πολλές διαφορετικές ἒρευνες πού ἒχουν διεξαχθεῖ τήν τελευταία δεκαετία, ὑπολογίζεται πώς τό 30%-35% τοῦ συνολικοῦ ὂγκου δεδομένων πού διακινοῦνται στό παγκόσμιο Ἲντερνετ σχετίζεται μέ πορνογραφικό περιεχόμενο.

  Ὑπεύθυνες γιά τό συγκεκριμένο τεράστιο ποσοστό εἶναι κατά κύριο λόγο δύο ἰστοσελίδες: τό Pornhub καί τό XVideos, τά ὀποῖα πλέον φιγουράρουν μέσα στήν   δεκαπεντάδα μέ τά πιό δημοφιλῆ σάιτ ὁλόκληρου τοῦ Διαδικτύου.

  Τό βασικότερο ὡστόσο εἶναι νά κατανοήσει κανείς πῶς τό Pornhub κατάφερε ἀπό τό 2007 καί ἐντεῦθεν νά ἀλλάξει ἂρδην τό τοπίο τῆς  ἐνήλικης ψυχαγωγίας, πλασάροντας τό σκληρό πορνό, σέ ἓνα τεράστιο παγκόσμιο κοινό, ἐθίζοντας καθοριστικά μιά ὁλόκληρη γενιά σέ νέα σεξουαλικά πρότυπα.

  Ταυτόχρονα μετέτρεψε τήν πορνογραφία ἀπό περιθωριακό κομμάτι τῆς κινηματογραφικῆς παραγωγῆς, σέ μιά βιομηχανία δισεκατομμυρίων εὐρώ μέ στάρ πρωταγωνιστές, λαμπερές βραβεύσεις καί ἑκατομμύρια ἀκολούθους.

  Αὐτή βέβαια εἶναι ἡ μία ὂψη τοῦ νομίσματος. Στήν ἂλλη,  ὑπάρχουν καί οἱ  πολύ σκοτεινές ὑποθέσεις τράφικινγκ, παιδικῆς πορνογραφίας καί μή συναινετικοῦ σέξ, μέ τίς ὁποῖες εἶναι συνδεδεμένο κατά καιρούς τό Pornhub.  «Ἐντόπισα ὑπερβολικά πολλές περιπτώσεις παιδιῶν, οἱ χειρότερες στιγμές τῶν  ὁποίων διατηροῦνται στό διηνεκές ἐκεῖ μέσα»,(ἀκτιβιστής σέ τρέιλερ).

«Ὁ ἂνθρωπος κατάντησε πραμάτεια» Σεφἐρης

  Ἡ πορνεία ἀνταποκρίνεται  στό ἀρχέτυπο τοῦ κερματισμοῦ.  Πίσω της κρύβεται ὁ θάνατος, καί ἡ Δύση θά βρεῖ στήν πορνική της αὐτάρκεια τόν μόνο τρόπο νά  συμφιλιωθεῖ ὁ άνθρωπος μέ  τόν παγερό καί ἀνέκκλητο χωρισμό τοῦ θανάτου. Διότι ταγμένο στήν ὑπηρεσία τοῦ  ἰδίου θελήματος τό ἀνθρώπινο πνεῦμα ἀντί νά ἐκπληρώνει τόν προορισμό τῆς καθολικῆς ἂνοιξης καί δεξίωσης,  θωρακίζεται στό Ἐγώ καί μεταβάλλει τούς πάντες καί τά πάντα σέ άξίες μιᾶς χρήσεως.

  Ἡ κενοδοξια, ἡ φιληδονία, ἡ φιλοκτησία αὐτῆς τῆς ψυχικῆς μιζέριας εἶναι φανερώματα, φανερώματα  ὃμως κρυπτά ἐπειδή λαμβάνουν τήν μορφή ἐπιβεβαίωσης, γιά ὃποιον τά υποφέρει. Ἀλλά τά κρυπτά ἐκάστου ὁ Θεός οἶδε, καί ἡ συνείδησή του, λέει ὁ Μάρκος ὁ  Ἀσκητής, καί φθάνει ἒως στόν ἒσχατο πόρο τοῦ σώματος. Καί ναί μέν οἱ τύψεις εἶναι  ψυχικό φαινόμενο ἀλλά ἐκδηλώνεται μέ βαριές ἀσθένειες καί σωματικούς πόνους.

  «Ὁ κόσμος ὃπως τόν ξέραμε ξεχειλώνει, χωρίς πάταγο, σιγά σιγά, σάν ρούχο». Ἒτσι ἐνῶ ὁ ἒρωτας εὐγενίζει τούς ἐραστές, ὁ ἀγοραῖος ὐποτάσσει  τούς αὐτῆς τῆς ἂποψης στό βίτσιο, στόν ἠθικό δηλαδή φορμαλισμό τοῦ κυρίαρχου ὑποκειμενικοῦ τους κριτηρίου πιό  ἁπλά ἀνάγει τήν ἠδονή σέ σκοπό τοῦ ἒρωτα.

  Ὁ ἀνήλικος θέλει νά τοῦ δίνουν, εἰ δυνατόν, τά πάντα, ἐνῶ ὁ ἐνήλικος θέλει νά δίνει·  ὁ μικρός δέν ἒχει ἀκόμη ἑαυτόν γιά νά προσφέρει, ἐνῶ ὁ μεγάλος ἒχει καί  ξέρει ὃτι δέν τοῦ  ἀνήκουν. Δέν ἐνηλικιώνεται λοιπόν σημαίνει δέν ἐνώνεται. Ὡς καθαρῶς πνευματικό γεγονός ἡ ἐρωτική ἓνωση εἶναι ἒργο τοῦ κάλλους. Ἡ ὀμορφιά μᾶς ἐνώνει καί ὂχι ἡ φύση.

  Ἂν ἡ ἀλήθεια εἶναι τό νόημα τῆς ζωῆς, ἡ ὀμορφιά ἑνώνει στό αἲσθημα τοῦ ἒρωτα τήν ζωή μέ  τήν ἀλήθεια. Ἒρωτας εἶναι ἡ ἐπιδίωξη τῆς ἑνότητας στήν αὐθυπέρβαση καί ὂχι στήν συγκόλληση ἀποκομμάτων. Ἡ ἑνότητα ὡς συγκόλληση σημαίνει ξεπεσμό τῆς ὁμορφιᾶς σέ γοητεία ἰδιωμάτων, ἐνῶ τό ἐρωτικό πέταγμα προϋποθέτει ἒξαρση καί αὐτονομία τοῦ ὡραίου.

  Θεμέλιο τοῦ ἐρωτικοῦ αἰσθητισμοῦ εἶναι ἡ ναρκισσιστική ἐπιδίωξη νά γίνεσαι τό ὂνειρο  τοῦ ἂλλου. Τό ὁποῖον σημαίνει ὃτι ὁ ἂλλος ὑπάρχει γιά σένα ὡς  φαινόμενο, ὡς πρόσωπο ἂνευ οὐσίας καί ἂρα ὡς καθρέπτης. Ὃμως ἡ σχέση μ’ ἓναν καθρέπτη εἶναι σχέση μέ τήν εἰκόνα μου, μιά «σχέση» ὃπου ὁ ἂλλος μοῦ δίνει καί ἐγώ παίρνω. Ὁ ἃλλος  ὐπάρχει γιά νά εἶμαι ὀ μῦθος μου. 

  Ὁ ἀγοραῖος ἒρως ὁδηγεῖ ἀναπότρεπτα στήν διαίρεση τῆς ὓπαρξης τῆς ἀλήθειας καί τῆς ἐλευθερίας γιατί γίνεται «ἀλήθεια» τῆς ἐπιθυμίας μας· ἡ ἐρωτική ἐπιθυμία καταντᾶ  τυραννικός καί ἂπληστος πόθος. Ἡ «κοπέλα» ὑπάρχει προκειμένου νά ικανοποιεί τόν ἐγωισμό μας. Πληρώνεται  γιά νά δίνει  καί ἐμεῖς πληρώνουμε γιά νά παίρνουμε. Στόν αἰσθησιακό ἐρωτισμό κυριαρχεῖ ἡ ἡδονή τῆς στιγμῆς καί κατ΄ ἐπέκταση ἡ ἂρνηση κάθε δοτικοῦ δεσμοῦ. Ὃταν μεταλλάσσονται οἱ ἂνθρωποι, καί παύουν νά εἶναι ἂνθρωποι, μαθαίνουν νά παίρνουν μονάχα καί ὂχι νά δίνουν. Καί αὐτό εἶναι μιά μονοσήμαντη σχέση, ἀρνητική. 

 Κακή ἀλλοίωση.  Ὁ Ρωμηός πορνεύει ἀπό πλεονεξία καί πληθωρικότητα. Γι αὐτό,  τό πάθος  γιά τήν πόρνη, τό κρύβει ἀκόμη καί ἀπό τόν ἑαυτό του. Εἶναι ὀ σοβαρός οἰκογενειάρχης, ἡ γυναίκα του οὒτε νά τολμήσει κοιτάξει δίπλα της.  Κατά διαστήματα μεγάλος ἀριθμός ἀνδρῶν, σύμφωνα μέ στατιστικές, μιά φορά τήν ἐβδομάδα, ἢ κάθε δεκαπέντε μέρες, ἀναζητᾶ κάθε φορά διαφορετικό «κορίτσι». Μάλιστα δέ ὃταν δέν μπορεῖ νά κοιμηθεῖ, ἀντί νά μετράει προβατάκια, μετρᾶ πόσα  «κορίτσια» γυναῖκες «πήδηξε», μέχρι νά τόν πάρει ὁ ὓπνος. Ἓνα παθιασμένο ἐγώ τό ὁποῖο ἐξ ὁρισμοῦ δέν γνωρίζει ὃρια. Μένει ἐγκλωβισμένο στήν ἐγωκεντρική μοναχικότητα, στήν ψευδαίσθηση τῆς ἀτομικῆς αὐτάρκειας. Ὃσο  μάλιστα τό κάλεσμα γιά ζωή  τό ἀναζητᾶ  σέ ὃλο καί μικρότερες ἡλικίες, τόσο παγιδεύεται στόν θάνατο.

  Ἡ ἲδια ἐπωδός φίλων καί γνωστῶν. Μιά συνεύρεση μέ σεξεργάτρια,(τέρμα τό πουτάνα), ἒχει φανερά πλεονεκτήματα: Τήν ἒχεις ὃποτε ἐσύ θέλεις, ὃποτε ἐσύ εὐκαιρεῖς, ὃσο θέλεις, δέν ἒχει ἀπαιτήσεις, οὒτε  ἐξαρτήσεις, δέν ἒχεις ὐποχρεώσεις ἀπέναντί της αὐτές πού ἒχεις ἒναντι  μιᾶς ἐρωτικῆς  συντρόφου, ἒχει εὐκολία…

 Ὁπωσδήποτε δέν διαφεύγει τό γεγονός, ὃτι ἡ  σταδιοδρομία κάποιων ἀνδρῶν καί γυναικῶν ὀφείλεται στίς ἐρωτικές ἐκπτώσεις.  Ἡ ἀνάδειξη κάποιου ἀριθμοῦ καλλιτεχνῶν πάσης φύσεως, ἀθλητῶν, πολιτικῶν, πέτασμα κάποιου μαθήματος, ὀφείλεται στήν ἐλευθεριάζουσα ἂποψη γιά τόν ἒρωτα. Ὃλοι ἒχουμε ἀκούσει ὃτι ἡ ἐπιτυχία τους ἀποπνέει μπόχα.   Γι αὐτό τά  me too, έκτός ἂν  πρόκειται γιά ἀνήλικα ἂτομα,  τά κατανοῶ  ὡς ἐξῆς: «ζητῶ συγγνώμη γιατί ὃ,τι ἒγινα, ὃ,τι πέτυχα στήν ζωή μου,  ὀφείλεται σέ ἀναξιοπρεπεῖς ὑποχωρήσεις μου…»

 Ἓνα κατάπτυστο ὑπάρχει στό σέξ: νά τό χρησιμοποιεῖς ὡς ὂργανο ἐξουσίας, καί ἀναρρίχησης  κοινωνικῆς ἢ οἰκονομικῆς. Καί φυσικά ἡ ἐξουσία δέν ἒχει φύλο, οὒτε οἰκονομικά τεκμήρια.

Προτιμώτερο τό τρυφερό βάθος μας παρά τό κακομαθημένο ἐγώ μας. 

  Ἀπό τήν περασμένη δεκαετία, ἱκανοί ψυχοκοινωνιολόγοι, ἒχουν παρατηρήσει πώς ἡ ἀχαλίνωτη διαδεδομένη πρακτική τοῦ ἀργυρώνητου ἒρωτα, ἐπέφερε καί  τό ἂτονο, ἂτολμο ἐρωτικό πλησίασμα, τό φλέρτ. Τά ἀμέσως παραπάνω ἒχουν καί τήν σύμφωνη γνώμη τοῦ μεγάλου θεολόγου Ἰωάννου Ζηζιούλα ἐπισκόπου Περγάμου: «προκαλεῖ θλίψη τό γεγονός τῆς ἐξασθένησης τοῦ φλέρτ, τοῦ ἐρωτικοῦ πλησιάσματος φυσικά ὃταν αὐτό δέν ἐμπεριέχει  βία καί ἐξαναγκασμό…»  (Αὐτά ἀπό αὐτήκοο φίλο)  

  Ὑπάρχουν ἂτομα πού φλερτάρουν πολύ, ἀσὐστολα. Μπορεῖ ἡ προσέγγιση νά γίνεται ἀδέξια, μπορεῖ νά εῖναι ἂτοπη, ἲσως καί ἐντελῶς ἂκυρη, ἀλλά δέν εἶναι ποινικοποιήσιμη. Ποιανοῦ ἡ γυναίκα, ποιανῆς ὀ ἂνδρας δέν ἒχει μπεῖ στό ἐρωτικό στόχαστρο, φευγαλέα ἢ ἐμμονικά; Ἂν ἡ κοινωνία θά ἢθελε σέ ὃ,τι ἀφορᾶ τίς ἀνθρώπινες σχέσεις ὃλα νά εἶναι ξεκάθαρα καί ὁριοθετημένα, αὐτό εἶναι κάτι πού ποτέ δέν θά πραγματοποιηθεῖ. Τό φλέρτ εἶναι μιά γκρίζα ζώνη, δέν εἶναι ἐπιστήμη πού μαθαίνεται. Στήν φύση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι καί ἐπιθυμίες πού ἐκφράζονται ἀκατάστατα, ἐπιπόλαια, συχνά ἀσυνάρτητα. Ἀέναες παρεκτροπές, ὀρθοδρομήσεις καί ἀμφιταλαντεύσεις, ἀμφιλεγόμενες σηματοδοτήσεις ἀπροσπέλαστων ὁρίων ἢ καί  ἀχνῶν νέων ξεκινημάτων. Μιά γοητευτική διττότητα οἱ ανθρώπινες σχέσεις, καί ἡ προσπάθειά μας νά προσεγγίσουμε ἐρωτικά τόν διπλανό μας μέ τήν ἐλπίδα ὃτι θά γίνουμε εὒληπτοι, ὂχι ἀπλῶς ἀντιληπτοί, ἀπλά  κατανοητοί. Σημασία ἒχει τό ταξίδι καί ὂχι τό  τέλος.

    Πάντως τό πιό ὡραῖο, ὂμορφο φλέρτ εἶναι γένους θηλυκοῦ: διακριτικό ὑπονοούμενο, δυσδιάκριτο γιά εὒστροφους πλησίασμα, μυθολογεῖ τό βλέμμα ὡς ἂλλη Διοτίμα ἀφήνοντάς το νἀ ἐκφραστεῖ, ἒχει καθάριο ἐσωτερικό κραδασμό,  δέν ἀσχημονεῖ, δέν βιάζει, διαβάζει τό βλέμμα καί τήν σιωπή, δέν σκύβεις νά το πάρεις…