Τοῖς ἐντευξομένοις

 

π. Ε. Μ.

  Τι να γράψει κανείς για το Taizé;

 Εμπειρία αποκαλυπτική. Τι μου έμεινε... ή μάλλον καλύτερα τί μπορεί να ειπωθεί...

1.Κανείς δεν έκρινε κανέναν.

  Άνθρωποι απ' όλες τις ηπείρους του κόσμου, με διαφορετικές γλώσσες, πολιτισμό, ντύσιμο, ηθική, και κυρίως (αυτό μας ενδιαφέρει)... διαφορετική εκκλησία! Κανείς δεν έκρινε τις θεολογικές απόψεις ή την πίστη του άλλου! Σας το εξομολογούμαι, ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που το συνάντησα αυτό σε θρησκευτικό περιβάλλον! Λυπηρό όντως!

2.Υπήρχε ένα πνεύμα μαθητείας και ταπείνωσης.

  Είδα ανθρώπους "που έστηναν αυτί"  για να ακούσουν τί έχει να πεί  ο συνομιλητής τους. Ήθελαν να πάρουν κάτι, ένιωθαν ότι τους έλλειπε κάτι. Για πρώτη φορά είδα τέτοιο επίπεδο διαλόγου μεταξύ χριστιανών και τέτοια λεπτότητα στις μεταξύ μας διαφωνίες, ώστε να μην πληγωθεί ή έρθει σε δύσκολη θέση ο συνομιλητής.

3. Ρεαλισμός σε αυτό που λέγεται "ενότητα των χριστιανών".

  "Όταν σε έναν σπίτι υπάρχουν διαφωνίες -ακόμα και σε καίρια θέματα- πόσο μάλλον σε διαφορετικές εκκλησίες με τόσο διαφορετικό υπόβαθρο η κάθε μία. Το ξέρουμε ότι δεν θα επιτύχουμε ποτέ πλήρη ταύτιση στις θεολογικές μας απόψεις, όμως αυτό δεν θα πρέπει να μας αποθαρρύνει  από το να συνεχίσουμε να συμπορευόμαστε". Αυτό μου είπε μια σοφή ψυχή από εκεί και με άγγιξε. Στην Ορθόδοξη εκκλησία δίνουμε έμφαση σε ανεξάντλητους θεολογικούς διαλόγους, τους οποίους θεωρούμε προτεραιότητα για να φτάσουμε στο κοινό ποτήριο.     Προτεραιότητα είναι μια θεωρητική συμφωνία απόψεων κατ' αρχήν. Εκεί είδα το αντίστροφο. Αποδοχή της υπάρχουσας κατάστασης και έμφαση στην έμπρακτη αγάπη και αποδοχή του άλλου ώστε να ξεπεραστεί η διαίρεση. Εκεί για την συμμετοχή στην ευχαριστία δεν ήταν απαραίτητη η συμφωνία σε όλα τα θεολογικά ζητήματα που μας διαιρούν. Εκεί η συμμετοχή στην ευχαριστία γινόταν αφορμή υπέρβασης αυτής της διαίρεσης. Ξέρω πως χωράει πολύ θεολογική συζήτηση για το πως η Ορθόδοξη εκκλησία φρονεί για το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Έχει νόημα να γίνει αυτή η συζήτηση. Αλλά και αυτοί ατελείωτοι θεωρητικοί θεολογικοί διάλογοι δεν ξέρω που  οδηγούν τελικά! Χρειάζεται κάτι έμπρακτο...

   Δυστυχώς η Ορθόδοξη εκκλησία αντιμετωπίζει πολύ αποστασιοποιημένα, ενίοτε φοβικά αυτό που γίνεται στο Taizé. Κατά διαστήματα υπάρχει κάποια Ορθόδοξη παρουσία( μέσα από πολλά ορθόδοξα φίλτρα βέβαια ) αλλά για να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους, λάμπουμε με την απουσία μας! Η Ορθόδοξη Εκκλησία στην  πράξη δεν ενδιαφέρεται για την ενότητα των χριστιανών. Μένει εγωιστικά εγκλωβισμένη στον εαυτό της επαναλαμβάνοντας την γνωστή φράση "η ορθοδοξία είναι η μόνη αλήθεια". Θα συμφωνήσω ότι η ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία διαφύλαξε το δόγμα καθαρό και άσπιλο μέσα στους αιώνες. Όμως έχασε κάτι βασικό. Την αγάπη! Γίνεται όμως να σταθεί η αλήθεια χωρίς την αγάπη; Είναι το ερώτημα μου.

  Υ. Γ Ο Θεός να αναπαύει την ψυχή του π. Ηλία Μαστρογιαννόπουλου, κληρικού της αδελφότητας θεολόγων η "Ζωή". Είχε ματιά πλατιά ο π. Ηλίας και έβλεπε χωρίς "γυαλιά ηλίου"! Μέσα  από τον εκείνον  μάθαμε  και για το Taizé και για το ότι υπάρχουν και άλλοι χριστιανοί στην δύση που ζούν και κινούνται και κάνουν και πράγματα αξιοθαύμαστα ενίοτε!