Ἑλληνικῆς ἱστορίας τό ἀνάγνωσμα. Πρόσχωμεν.

 

Τοῦ Γιώργου Δημόπουλου

 

«Δυό χρώματα και λίγες γραμμές.
Λευκό να θυμίζει την αρχή της δημιουργίας και το φώς της.
Γλαυκό να δίνει διέξοδο στην ανάγκη για επικοινωνία των ανθρώπων.
Και δυό τεμνόμενες γραμμές να φωτίζουν τον τρόπο ύπαρξης, του ενός για τον Άλλο:

υπάρχουμε και δημιουργούμε χάρις και για χάρη του άλλου».

Κουμπέτσος Παναγιώτης.  

 Ἀπό μικρό παιδί θεωροῦσα μεγάλη γιορτή τήν 25^η Μαρτίου, μέ ὁρισμένους ἣρωές της νά καθορίζουν τά ’σώψυχά μου, καί μικρή τήν 28^η Ὀκτωβρίου. Ὃμως λόγω τῆς συμμετοχῆς τοῦ γεννήτορά μου στό Ἀλβανικό μέτωπο τό 40, γεγονός  γιά τό ὁποῖο ἐσεμνύνοντο μαζί του ὃλοι οἱ κατιόντες, ἀλλά κυρίως λόγω τῆς χαρμολύπης τῶν Καλαβρύτων, τήν ὁποία ἀπό μικρός περπάτησα- καί πού κατά τό συναμφότερον τοῦ τρόπου μας θέλει τά δάκρυα δυό λογιῶν καί τήν «χαράν ἀγρίαν»- δέν αἰσθανόμουν ἂνετα, τήν μεγάλωσα λίγο, ἀλλά παρά ταῦτα δέν ἒπαψα νά τήν θεωρῶ προέκταση τῆς πρώτης, καί τήν πρώτη  προέκταση  τοῦ Μαραθῶνα.

  Τά παραπάνω δέν σημαίνουν μείωση τοῦ σεβασμοῦ μου στό Ἀλβανικό ἒπος και στά ἀντιμάμαλά  του, τό ὀποῖο μᾶς ἒδωσε ἣρωες σακάτηδες, χωρίς πόδια, χωρίς χέρια, πού ἀκόμη εὐσταλεῖς πρεσβύτεροι κινοῦνται ἀνάμεσά μας γιά νά μᾶς ὑπενθυμίζουν ὃτι χάρη στήν δική τους αὐτοθυσία εἲμαστε ἐμεῖς σήμερα ἐλεύθεροι.

   Ὁπωσδήποτε δέν αἰσθανόμουν Ἑλληνοάριος, ἁπλᾶ αὐτά τά γεγονότα σμίλευαν τόν ψυχισμό μου καί καμάρωνα μέ τό γεγονός ὃτι  αὐτοί πού ἒβαζαν τήν ἐλευθερία πάνω καί ἀπό τήν ζωή τους ἦταν πρόγονοί μου. Τρελαινόμουν μέ τήν σκέψη ὂτι τό «ὂχι» τους σήμαινε  σούβλα, τσιγκέλια, συντριβή σκελετῶν, κρέμασμα, ἀνασκολοπισμό, πνίξιμο, βιασμό, ζωντανό γδάρσιμο καί ἀκρωτηριασμό ἐν ψυχρῶ…

   Μέ τόν χρόνο ἒφθασαν καί ἂλλες πληροφορίες: «ἀπ’ τά κόκαλα τῶν Ἑλλήνων τά Ἱερά», τό «ἐλευθέρως πολιτεύομεν», τό «μολών λαβέ», τό «ἐλεύθεροι πολιορκημένοι», τό «νικημένοι ἀήττητοι», τό «ἲτε παῖδες Ἑλλήνων..», τό «πᾶσα ἡ Ἑλλάς ἐσιδηροφόρει» ἐναντίον τῶν  ἐχθρικῶν φουσάτων… καί τό τελευταῖο «γιά τήν Ἑλλάδα ρε γαμῶτο».  Ἒτσι κατανοεῖ κανείς  γιατί στίς  ἐθνικές ἑορτές   γιορτάζουμε τήν ἀρχή τοῦ ἀγῶνα μας καί ὂχι τήν νίκη μας. Ποτέ δέν ἀντισταθήκαμε ὂντες σίγουροι γιά τήν νίκη μας. Ἐπαναστατοῦμε ἀκόμη καί ὃταν γνωρίζουμε ὃτι θά χάσουμε. Χιλιάδες χρόνια τώρα οἱ πρόγονοί μας, μᾶς ἒμαθαν νά ἀντιστεκόμεθα «ἢ τᾶν ἢ ἐπί τάς». Μᾶς δίδαξαν μέ τήν πράξη τους  ὂτι ζοῦμε γιά τό «εὖ θνήσκειν» πού κατά τρόπο ὑπερφυσικό «ὑπερφαῶς» κάνει τό «εὖ ζεῖν» ἐξωραϊσμένο. Αὐτή εἶναι ἡ παράδοσή μας ἀπό «τό παλαιόν Ἑλληνικόν» μέχρι σήμερα πού ἡ «Ρωμανία πάρθεν…» αὐτήν καλούμεθα νά διακονήσουμε καί ἐμεῖς ἂδοντες «Τήν Ρωμιοσύνη μήν τήν κλαῖς»

  Ὡς λαός ἒχουμε  στό αἷμα μας την αντίσταση, χωρίς τοῦτο νά σημαίνει ὂτι εἶναι ἂκυρη ἡ  ἀνάγκη μιᾶς ἀφύπνισης, νά συναισθανθοῦμε δηλαδή καί νά διακρίνουμε τήν ὑπονομευτική κρυψιβουλία τῶν  νεογενιτσάρων, τά σπλάχνα μας νά νιώσουν ὃτι καθυβρίζεται ἡ ἱερή μνήμη τῶν  παππούδων μας, τῶν γιαγιάδων μας, τῶν  μαρτύρων μας, ὃτι τσαλακώνονται οἱ ἃγιες σκιές τῶν  Μικρασιατῶν, Κρητῶν, Ποντίων, Κυπρίων προγόνων μας καί τοῦτο μέ πολλούς τρόπους: δόλιες ἀποσιωπήσεις, παραλήψεις και κουτοπονηριές, διαστρεβλώσεις, ψέματα, ψέματα, ψέματα…

   Ἀπό τήν  στοίβα αὐτή τῆς πλαστογραφικῆς ἀπάτης ξεχωρίζουμε τήν προσπάθεια νά πλήξουν τήν μονάκριβη συνεκτικότητα τῶν Ἑλλήνων, τήν Ἐκκλησία. Ὁποιαδήποτε ἀναφορά «στοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν ἁγία» πρέπει νά διαγραφεῖ. Ὁ,τιδήποτε στήν ἱστορία μας μυρίζει λιβάνι προκαλεῖ ἀνατριχίλα εἶναι ἀναχρονιστικό. 

  Ἡ ἱστορική Ἐκκλησία στούς τέσσερις αἰῶνες τῆς  δουλείας τοῦ Ἒθνους μας, δἐν εἶχε καμιά σχέση μέ τήν σημερινή Διοικοῦσα Ἐκκλησία. Πέρα ἀπό θλιβερές ἐξαιρέσεις, «συνομιλοῦσε» μέ τόν ἂνθρωπο θεωρῶντας τήν ἐλευθερία του πυρῆνα της κεντρικό. Τό «μή γίνεσθε δοῦλοι ἀνθρώπων» ἦταν διαρκής ὑπόμνηση τοῦ δύσκολου τῆς ἐλευθερίας δρόμου. Ἦταν διαρκής ἡ ἐναντίωση στόν πειρασμό τῆς  ὑποταγῆς, τῆς συνθηκολόγησης καί τῆς ἀφομοίωσης· ἐναργής ἡ ὑπόμνηση τῆς σύγκρουσης ὃταν θίγονται ζωτικές παράμετροι ἐλευθερίας. Δέν εἶναι συμπτωματικό ὃτι ὃλα τά μανιφέστα ἐλευθερίας στηρίζονται στό Εὐαγγέλιο. Ἂκουγε τόν κόσμο καί μίλαγε σ’ αὐτόν, ἦταν ὑπερασπιστής τῶν δικαιωμάτων του   καί τόν στερέωνε  στήν ὁλοκλήρωσή  του. Ἦταν στό πλευρό τῆς ἐλευθερίας του.                                   

  Ἐπιβάλλεται σιγή γιά τόν Καψάλη καί τόν Ἐπίσκοπο Ρωγῶν Ἠσαΐα, γιά τόν Σαμουήλ πού ἒβαλαν φωτιά στὀ μπαρούτι ταῆς κρύπτης τους τραβῶντας πρός τάς  Oὐρανίας Mονάς. Δέν πρέπει τά παιδιά μας νά μάθουν γιά τόν Γρηγόριο τόν Ε΄, γιά τόν Χρυσόστομο Σμύρνης, ὃτι δηλαδή ἀφοῦ τούς κατέσφαξαν οἱ Τοῦρκοι τούς ἒσερναν ἀνά τάς ὁδούς καί ρύμας πρός γνῶσιν καί συμμόρφωσιν, τόν ἓναν ἀνήμερα τήν Λαμπρή τοῦ 1821 καί τόν ἂλλο τήν περίοδο ἐκείνη ποὐ οἱ Ἓλληνες «συνωστίζοντο» στήν Σμύρνη.

   Ἂχνα γιά τίς Σουλιώτισσες καί τίς  Μεσολογγίτισσες, τσιμουδιά γιά τόν ἃγιο Κοσμά τόν Αἰτωλό πού εἰκοσι κοντά χρόνια  ἐπανελλήνιζε τούς Ἓλληνες πού εἶχαν πέσει σέ βαθιά ἀγραμματοσύνη καί μιλοῦσαν ἓνα κρᾶμα ἀπό τουρκοβενετσιανοαρβανίτικα καί στό τέλος οἱ Τοῦρκοι τόν κρέμασαν πρός «γνῶσιν καί συμόρφωσιν». Οἱ Κλέφτες, ἡ Κλεφτουριά, αὐτή ἡ κατ’ ἐξοχήν μορφή ἒνοπλης ἀντίστασης  πρέπει νά ἐμφανιστοῦν χωρίς θεσμική ἀντιστασιακή τυπολογία. Οἱ μαθητές μας δέν πρέπει νά πληγώνονται μέ πληροφορίες γύρω ἀπό τήν πιό στυγνή μορφή γενοκτονίας, τό παιδομάζωμα, τόν βίαιο δηλαδή ἐξισλαμισμό πού στόχευε στήν βάναυση ἐξάλειψη τῆς γλώσσας, τῆς ἐθνότητας, τῆς θρησκείας τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ.                        

   Κανένας δέν πρέπει νά γνωρίζει  τούς καταδικούς μας Κολλυβάδες, τήν κατ’ ἐξοχήν πρόταση τῆς  πνευματικῆς καί ὑποστατικῆς ἐξέγερσής μας, πού προετοίμασε τήν μεγάλη Ἀνάσταση τοῦ 21. Οὐδέποτε ὑπῆρχε τό Πανδιδακτήριο τοῦ πεπτωκότος γένους μας, τό Κρυφό Σχολειό. Οἱ κατακτητές Τοῦρκοι διέθεταν τέτοια ἁβρότητα καί σεβασμό ἒναντι τῆς παράδοσής μας πού μόνο σχολικά λεωφορεῖα δέν μᾶς παραχωροῦσαν. Ξεκάθαρα δηλαδή, πολύ καλά περνούσαμε, γιατί δέν καθόμαστε καλά,  τί τίς θέλαμε τίς ἐπαναστάσεις καί τίς ἐξεγέρσεις; Καί τό δημοτικό «Φεγγαράκι μου λαμπρό…» τί ἦταν; Ἐπιβάλλεται νά ἀγνοοῦν τά παιδιά μας ὃτι ἡ πνευματική διάσωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ στούς μαύρους χρόνους τής Τουρκικῆ κτηνωδίας γίνεται ἀποκλειστικά ἀπό τόν ταπεινό καλόγερο τοῦ πανταχοῦ παρόντος καί οὐδέποτε θεσμοθετηθέντος  Κρυφοῦ Σχολειοῦ. Οἱ φυλλάδες τῆς Ἐκκλησίας μας ἒσωσαν τό Γένος μας ἀπό τήν ἀποβλάκωση, τήν ἀμνησία, τόν ἀναλφαβητισμό πού ἐπέβαλε ἡ Τουρκική κατοχή. Ὃλοι μας θέλουμε κατά πρῶτον οὐσιαστικά ἀλλά καί ἐπίθετα, καί θαυμαστικά, καί δοτικές, καί προστακτικές, ἰδίως οἱ νέοι, διαφορετικά χάνουμε τόν βηματισμό μας  στό ζέσταμα. Αὐτά ὃλα τά προσέφερε ὁ οἰκουμενικός καλόγερος, αὐτός κράτησε ζωντανό, χωρίς παζαρέματα, τό ὃραμα περί ἐλευθερίας  τοῦ Ἓλληνα. Ἒθνη χωρίς ἣρωες δέν ὑπάρχουν καί ὃποιος λαός διαθέτει τό ἒνστικτο τῆς  αὐτοσυντήρησης φροντίζει νά μένει ἀναμμένο ἀνύστακτα  τό κοντύλι τους.

  Ἡ ἐθνική μας ταυτότητα εἶναι ἡ φάνεια καί ἡ διαφάνειά μας. Ἡ εὐθύνη ἒναντι ὃλων, (ὂχι ὁ στενοκέφαλος ἐθνικοκεντρισμός), πού μᾶς ὑποχρεώνει νά φυλᾶμε σάν τά μάτια μας τήν πίστη καί τήν γλώσσα μας, νά τιμοῦμε  τήν ἱστορία μας. Δέν πρέπει νά λησμονοῦμε ὃτι ἡ ζωή αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων ἦταν τραγική. Ἡ δίψα τους γιά ἐλευθερία, γιά ἀλήθεια, δέν ἂφηνε στὀ ἦθος τους περιθώρια καί τῆς ἐλάχιστης ἰδιοτέλειας. Ζοῦσαν σπαρακτικά τήν πτώση τους καί τήν ἀθανασία τους.

   Ἡ ἀποδοχή τοῦ τραγικοῦ στήν ζωή,  ὡς ἠθική ἀνάληψης τοῦ βάρους τῆς ἀλήθειας, γιγαντώνει  τόν ἂνθρωπο, ἐνῶ ἡ ἀποφυγή του, ὡς ἠθική ἐπιβίωσης, δημιουργεῖ ἀνθρωπάκι. Ἀντιμετωπίζουν  παλικαρίσια τόν θάνατο, ἀποδεχόμενοι τό τίμημα τῆς  ταυτότητας καί τῆς ἀλήθειας τους, ὂχι μέ μίσος ἀλλά μέ ἀγάπη. Εἶναι μαζί ὃλοι σάν σύμβολα, πού ὃταν συμπέσουν μέ τήν ἀναφορά τους, φανερώνουν ἀκεραία τήν ἀλήθεια.    

  Αὐτή εἶναι ἡ παράδοσή μας, αὐτήν ὑπηρέτησαν οἱ πρόγονοί μας στό Ἀλβανικό ἒπος, αὐτήν καλούμεθα νά  διακονήσουμε.

«Χρωστᾶμε σ’ ὃσους πέρασαν,

Θά ἒρθουν θά περάσουν,

κριτές θά μᾶς δικάσουν,

οἱ ἀγέννητοι, οἱ νεκροί.»

                  Κ. Παλαμᾶς     

 

Ἀρχικά  δημοσιευμένο στό  «ξάνεμο»