Διαχειριστές ἀπαράμιλλης βαρβαρότητας.

                                                                                                                                               Τοῦ Γιώργου Δημόπουλου    

   Μίσος, αἷμα, τυφλός φανατισμός. Τό ἀδιέξοδο ἒκδηλο. Πῶς διατηρεῖ κανείς τήν ἀνθρωπιά του μέσα σ’ αὐτή τήν φρίκη, χωρίς νά κατηγορηθεῖ γιά δειλία, ἀδιαφορία, κατευνασμό, μεροληπτισμό, ἰσλαμοφοβία ἢ ἀντισημιτισμό; Θά τό  τολμήσω. Ἡ σιωπή δέν εἶναι πλέον ἀποδεκτή. Ἐδῶ νομίζω ἒχει θέση τό κοινωνιολογικά ὀρθό: ἡ ἂσκηση τῆς στοιχειώδους ἒντιμης κριτικῆς ἰκανότητας, ὃσον ἀφορᾶ τήν  ἀξιολόγηση τῶν καταιγιστικῶν πληροφοριῶν.  

  Ἡ Χαμάς πέτυχε τόν στόχο της: Σ’ αὐτόν τόν ἐπικοινωνιακό πόλεμο, ἡ μόνη στρατηγική της εἶναι νά σπείρει μίσος, ἂσβεστο πηχτό μίσος. Τό σκοτεινό παρελθόν σχεδιασμένο μέ ἐργαλεῖα τοῦ σήμερα, κινητό  καί  ἲντερνετ. Ὁ φόβος νά παραλύσει τόν ἐχθρό, καί νά ἀφιονίζει  τόν λαό. Ἡ φρίκη προϊόν πρωτογονισμοῦ, ἀναπόσπαστο κομμάτι τοῦ σύγχρονου πολέμου. Πῶς μπορεῖς νά στερήσεις τήν  αὒρα τῆς  παντοδυναμίας τοῦ ἀντιπάλου; Ὃσο πιό βίαιη εἶναι ἡ συμπεριφορά τῶν μαχητῶν, τόσο πιό ἀδύναμος θά φαίνεται ὁ ἐχθρός. Δυστυχῶς, ἡ βαρβαρότητα εἶναι ἀποτελεσματική, μεταδοτική. Ὃταν ἐδραιωθεῖ, ἀναπαράγεται συνεχῶς, ἀλέθει τά πάντα. «Κυνήγησε τόν ἂπιστο (ὃποιον δέν εἶναι μουσουλμάνος) καί σκότωσέ τον ὃπου καί νά τόν βρεῖς», διδάσκει το Κοράνι.

  Τό παλαιστινιακό ἀπελευθερωτικό κίνημα τοῦ Ἀραφάτ, ἡ Φατάχ, δέν ὑπάρχει πιά. Μετασχηματίστηκε  σέ ἓνα ἰσλαμιστικό ἰδεολόγημα, τήν Παλαιστινιακή ἰσλαμική Τζιχάντ, τῆς ὁποίας τό καταστατικό  ἀρχίζει προλογικά μέ τήν καταστροφή τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ, τήν  ἐκκαθάριση τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί  τῆς Βόρειας Ἀφρικῆς, ἀπό κάθε κοσμικό στοιχεῖο, τήν στοίχιση τῆς κοινωνίας στήν ἂκαμπτη ἐκδοχή  τῆς Σαρίας,  καί τήν ἐγκαθίδρυση ἑνός θεοκρατικοῦ καθεστῶτος τύπου Ἰράν.

  Αὐτό πού εἲδαμε στό Ἰσραήλ τίς προηγούμενες ἡμέρες προφανῶς ἒχει ὡς καύσιμη ὓλη τό μίσος πού ἒχει καλλιεργηθεῖ ἀπό τήν  Σαρία. Μιλάω γιά τίς εἰκόνες μέ τίς ἀδιάκριτες σφαγές καί τούς βιασμούς ἀμάχων κάθε φύλου καί ἠλικίας, τίς  ὁποῖες ἀναπαρήγαγαν μέ ὑπερηφάνεια οἱ ἲδιοι οἱ τζιχαντιστές-θύτες, διότι ἒκαναν –ὃπως πιστεύουν– τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

   Ἡ ἀπόφαση τοῦ ΟΗΕ γιά δημιουργία τοῦ Κράτους τοῦ Ἰσραήλ, μιλάει  καί γιά δημιουργία Παλαιστινιακοῦ κράτους. 75 χρόνια μετά, τό Ἀραβικό  κράτος ἐξακολουθεῖ νά μήν ὑφίσταται, καθαρά ἐξ αἰτίας τοῦ ἀκραίου φυλετικοῦ φανατισμοῦ τοῦ Ἰσραήλ, ὁ ὁποῖος κατακλύζει ἀργά  καί σταθερά τήν κοινωνία του. 

  Ὁ Ραμπίν καί ὁ Ἀραφάτ θά μείνουν στήν ἱστορία,  γιά τίς ἐλπίδες πού γέννησε ἡ συνομολόγηση στό Ὂσλο, τοῦ «ὁδικοῦ χάρτη», ὀ ὀποῖος  ἀναγνώριζε ἀμοιβαῖα τά δύο Κράτη στήν περιοχή. Ποιά ἦταν ἡ τύχη τῶν δύο μεγάλων ἀνδρῶν; Ὁ Ραμπίν δολοφονήθηκε λίγο ἀργότερα  ἀπό ἓναν ἀκροδεξιό, γιατί λέει ἀναγνώρισε τό  Παλαιστινιακό Κράτος, μέ τούς διαδόχους του νά ὑπονομεύουν μεθοδικά καί ἀποφασιστικά τήν πιθανότητα ὁποιασδήποτε κρατικῆς Παλαιστινιακῆς ὀντότητας. Ἀπέκλεισαν τόν Ἀραφάτ στό γραφεῖο του, ταπείνωσαν τόν ἲδιο καί τήν Φατάχ, ἐνῶ παράλληλα ἐπιδόθηκαν μέ λύσσα στόν ἐποικισμό, κρατώντας τούς Παλαιστινίους ἒκτοτε σέ μιά στυγνή ὁμηρεία.

 Τό κράτος τοῦ Ἰσραήλ δείχνει γιά τήν ἀνθρώπινη ζωή τήν ἲδια  ἀπαξία μέ τήν Χαμάς. Αὐθαίρετες φυλακίσεις, κατεδαφίσεις σπιτιῶν Ἀράβων κατοίκων, χωρίς  σεβασμό τοῦ διεθνούς δικαίου, βασανιστήρια, καί ἐγκατάσταση ἐποίκων φανατικῶν σιωνιστῶν μέ τήν ἀρωγή τοῦ Ἰσραηλινοῦ στρατοῦ, καί φυσικά τυφλούς βομβαρδισμούς μέ πρῶτα θύματα πάντα τά γυναικόπαιδα.   

  Πόσους ἂμαχους σκότωσε τό Ἰσραήλ, μετά ἀπό βομβαρδισμούς, οἱ περισσότερες γυναῖκες καί παιδιά, ἐφαρμόζοντας ἐξ ἀρχῆς, χωρίς νά δίνει λογαριασμό σέ κανέναν, τό δόγμα τῆς συλλογικῆς εὐθύνης; Οἱ κάτοικοι τῆς Γάζας καί τῆς δυτικῆς Ὂχθης ἒχουν γνωρίσει τήν ὠμή βία, στήν βάση ἀκόμη καί μιᾶς ὑποψίας, ἢ γιατί εἶχαν τήν ἀτυχία νά μένουν κοντά μέ ἓναν τζιχαντιστή.  

  Οἱ Ἰσραηλινοί ἒχουν δείξει πολλές φορές, ὃτι εὐκαιρία ψάχνουν νά ἀποδείξουν τήν ἱκανότητά τους νά συνεργαστοῦν μέ τό σκοτάδι, ἀρκεῖ αὐτό νά ὑπηρετεῖ τούς  στόχους τους. «Ὀφθαλμόν ἀντί  ὀφθαλμοῦ» διδάσκει ἡ Παλαιά Διαθήκη τόν Ἐβραῖο, αὐτό  ἐφαρμόζουν.

 Δυό θρησκεῖες πού ἒχουν ἱεροποιήσει τήν βία. Δύο λαοί πού ὡς σύνταγμα ἒχουν τήν Παλαιά Διαθήκη οἱ Ἐβραίοι καί τό Κοράνι οἱ Μουσουλμάνοι. Δύο θρησκεῖες πού ἒχουν στήν κουλτούρα τους τήν βία. Τό μίσος καί ἡ ἒχθρα διαχέονται  ἀπό γενιά σέ γενιά. Δυό θρησκεῖες πού ὠθοῦν τήν Μέση Ἀνατολή στήν «ἂβυσσο», καί τήν ἀνθρωπότητα σέ μιά εὐρύτερη- οἰκουμενική- σύγκρουση. Οἱ ἐθνικές γραμμές ἒχουν ἀντικατασταθεῖ ἀπό τόν θρησκευτικό ζηλωτισμό. Καί ὁ ἐθνικισμός ἒχει ἐμποτιστεῖ ἀπό τόν θρησκευτικό φονταμενταλισμό, στίς περισσότερες τῶν περιπτώσεων.

  Εἶναι ὃλα τόσο μπερδεμένα. Ἡ κόλαση, ἠ πόλωση, συνεχίζονται. Μερικές φορές σκέφτομαι ὃτι οἱ ἂνθρωποι ἐδῶ δέν μποροῦν νά ζήσουν ἀλλιῶς· μπολιάζονται μέ τό μίσος ἀπό τά γεννοφάσκια τους. Ἡ δαιμονοποίηση τῆς μιᾶς πλευράς ἀπό τήν ἂλλη –ἢ τίς ἂλλες– ἀποτυπώνεται σέ καθετί ἐδῶ καί αἰῶνες. Οἱ δύο λαοί δέν  πολεμοῦν, ἀλλά σκοτώνουν γιατί μισοῦν, γιατί ἀνατράφηκαν νά μισοῦν, ὁ Παλαιστίνιος τόν Ἐβραῖο, καί ὁ Ἐβραῖος  τόν Παλαιστίνιο. Καί οἱ  δύο  λαοί μιλοῦν γιά «σπλαχνικό μίσος».

  Σέ ποιόν ἐχέφρονα ἂνθρωπο ὁ σφαγιασμός παιδιῶν, γυναικῶν καί γενικά ἀμάχων δἐν προκαλεῖ  φρίκη; Καί ἀπό τίς δύο πλευρές τά θύματα εἶναι στήν συντριπτική πλειονότητά τους ἂμαχοι καί κυρίως παιδιά, δηλαδή ἐκεῖνοι πού δέν ἀντιπροσωπεύουν τίς πολιτικές ἐπιλογές στήν περιοχή.

  Εἶναι θέμα ἀρχῆς νά εἲμαστε  ἀντίθετοι στόν ἀντισημιτισμό. Νά ἀνάβουμε ἓνα κερί γιά τά ἑκατομμύρια τῶν Ἐβραίων πού ὑπῆρξαν θύματα τοῦ ναζισμοῦ. Ὃμως  ὀφείλουμε νά ὑπερασπιστοῦμε τήν ἀλήθεια. Ὃσο φρικιαστική εἶναι ἡ βία τῆς  Χαμάς, τόσο φρικώδης εἶναι καί ἡ στυγνότητα  γιά τήν ἀνθρώπινη ζωή πού δείχνει ἀπέναντι στούς Ἂραβες τό κράτος τοῦ Ἰσραήλ. Τίποτα δέν μπορεῖ νά δικαιολογήσει τήν σφαγή τῶν ἀμάχων πού γίνεται ὃλα αὐτά τά χρόνια, οὒτε τόν βομβαρδισμό τοῦ νοσοκομείου προχθές, οὒτε ὃ,τι σχεδιάζεται  τίς τελευταῖες ἡμέρες ἐναντίον τῆς Λωρίδας τῆς Γάζας. Τίποτα δέν δικαιολογεῖ τά τελεσίγραφα,  τίς ἀπειλές, τήν ἀσύμμετρη βία.

  Κανένας Χίτλερ, κανένας Νετανιάχου, κανένας Ἀγιατολάχ, κανένας Ἰσμαήλ δέν ἐνεργεῖ στό κενό, μόνος του. Χρειάζεται πάντα μιά νοσηρή ἰδέα, πολιτική ἢ  θρησκευτική,   καί φυσικά ἓνα ἀλαλάζον, στερημένο γύρω τους, πλῆθος, χωρίς καμία ἀνοχή μέ ὃ,τι δέν τοῦ μοιάζει. Ἡ δυναμική  τῆς σθεναρής ἀντίστασης στό διαφορετικό· τό πλῆθος καταπιέζει καί καταπιέζεται. Ρίξτε μιά ματιά στά δικά μας. Ὃταν ὁ Μπέος ὠρυόταν προεκλογικά,  «Δέν θέλουμε πούστηδες», θά μποροῦσε νά τό πεῖ ἂν δέν εἶχε μπροστά του ἓνα  ἀφηνιασμένο θετικό στήν ἂποψή του πλῆθος;  

  Ἡ μία τραγωδία διαδέχεται τήν ἂλλη καί ὃλες μᾶς βρίσκουν κολλημένους στήν ὀθόνη σέ ἓνα ἀδιάκοπο doom scrolling, νά ἀνοίγουμε τό ἓνα λίνκ μετά τό ἂλλο, νά ρουφᾶμε κάθε πληροφορία, στήν κάθε φρικιαστική λεπτομέρειά της, ἐθιζόμενοι ἂν ὂχι ἐθισμένοι στήν ὀδύνη, Καί ὃμως τά γεγονότα, δέν ἒχουν σταθεῖ ἀρκετά γιά νά ἀποκωδικοποιηθεῖ  πλήρως ἡ κοινωνική πολυπλοκότητα αὐτῆς τῆς  γωνιάς τοῦ πλανήτη.

  Μᾶλλον εἲμαστε πιό κοντά στήν ἀρχή αὐτῆς τῆς κρίσης παρά στό τέλος της. Θά γευτοῦμε καί ἐμεῖς τήν βία τῶν γειτόνων μας; Πιό καθαρά: Εἲμαστε καί ἐμεῖς ὂμηροι τῶν Μουσουλμάνων καί  τοῦ Ἰσραήλ; Θά φανεῖ. Καθώς μιά ἀκόμα μέρα φρίκης ξημερώνει, τό μόνο πού σκέφτομαι εἶναι ὁ  Θεός, ἂν εἶναι διαθέσιμος, "νά  βάλει το χέρι του". Μέχρι  τότε, νά  μήν ξεχνᾶμε, πώς τήν ὢρα πού ὃλοι ἐπιθυμοῦμε νά γυρίσουμε σπίτι μας, τήν ἲδια ὢρα οἱ Παλαιστίνιοι καλοῦνται νά ἐγκαταλείψουν τό δικό τους, ἐν ἀναμονῇ  τῆς  κλιμάκωσης τοῦ πολέμου.

ΥΓ. Τό κείμενο γράφτηκε γιά περιοδικό στήν Γαλλία, ἀλλά δέν «ὑπῆρξε διαθέσιμος χῶρος». Πρώτη φορά «τρώω πόρτα»  ἀπό  αὐτό τό περιοδικό.