«Ἀχός βαρύς ἀκούγεται», τοῦ ἄχεος ὁ ἆχος ἀχνοφαίνεται.

 

{Μόνο ἡ μετάφραση καί ὁ τίτλος εἶναι δικός μου. (ἂχος: πόνος, ἐνόχληση. ἆχος: Δωρικό, ἀντί ἦχος). Εἶναι κείμενο φίλου συμφοιτητή μου, ὁ ὁποῖος δεσμευμένος ἀπό συμβόλαια δέν ἒχει τήν δυνατότητα ἐλεύθερης δημοσίευσης. Γιῶργος Δημόπουλος}.  

  Ἡ Γαλλία περνάει σέ χρόνους δίσεκτους. Δυσκολίες σέ ὂλους τούς τομεῖς. Τό χρέος βουνό, πολιτικές διαμάχες, ἐνῶ ἀκόμη πιό ἀνησυχητικός εἶναι «ὁ κατακερματισμός τῆς κοινωνίας». Ἡ Χώρα παρακμάζει. Ὃσο πιό πολύ προβάλλουν τά συντηρητικά ΜΜΕ της Γαλλίας, τά θέματα τῆς ἀνασφάλειας, τῆς μετανάστευσης καί τοῦ Ἰσλάμ, τόσο τροφοδοτεῖται τό ἐντεινόμενο αἲτημα γιά ὑπεράσπιση μιᾶς πολιορκούμενης γαλλικῆς ταυτότητας. Ἡ δυσφορία ἒχει ἐμποτίσει καί τά οἰκονομικά ζητήματα, ἀπό τόν πληθωρισμό, τίς τιμές τοῦ ρεύματος καί τίς χαμηλές ἐπενδύσεις ἒως τήν ἀποδυνάμωση τῶν ἐμβληματικῶν βιομηχανιῶν. Ἡ αἰτία, ὃμως, εἶναι θεμελιώδης καί ἀφορᾶ τήν φθίνουσα πίστη τῶν πολιτῶν στό Κράτος.

  Δεκαετίες ὁλόκληρες οἱ κυβερνήσεις τόσο τῆς Κεντροαριστερᾶς ὃσο καί τῆς Κεντροδεξιᾶς ἐπόπτευαν τήν διαχειριζόμενη παρακμή τοῦ κοινωνικοῦ μοντέλου τῆς Γαλλίας.

  Δέστε καί τήν ἀλματώδη ἂνοδο τῆς ἀκροδεξιᾶς. Ὃλοι οἱ πολιτικοί ἀναλυτές συγκλίνουν στήν ἂποψη  πώς αἰτία τῆς ἀνόδου αὐτῶν τῶν  μορφωμάτων εἶναι τά κοινά προβλήματα σέ ὃλον τόν δυτικό κόσμο: τό μεταναστευτικό, ἡ παγκοσμιοποίηση, τό αὐξανόμενο κόστος διαβίωσης, ἡ χαμηλή ἀνάπτυξη, ὁ προβληματισμός γιά τήν ἐθνική ταυτότητα καί ἡ ἀνισότητα. Ἀλλά ἡ ἀνισότητα εἶναι τό πρόβλημα πού μᾶλλον θά ἀπιδεινωθεῖ.

 Ἡ σύγχρονη ἐποχή μᾶς ἒβαλε στήν πραγματικότητα καί μιᾶς δυσλειτουργικῆς γαλλικῆς  οἰκογένειας, τά μέλη τῆς ὁποίας ἒχουν ξεχάσει –ἢ ἀδιαφοροῦν– πῶς νά ἐπικοινωνοῦν μεταξύ τους. Τώρα καί  οἱ συγγενεῖς, ὂχι συγγενεῖς.

  Τά τελευταῖα χρόνια στήν Εὐρώπη  ἒχει καταστεῖ σαφές ὃτι ἓνας πόλεμος βρίσκεται σέ ἐξέλιξη: ὁ πόλεμος ἐνάντια στήν Δύση. Αὐτός δέν εἶναι ὃπως οἱ γνωστοί προηγούμενοι πόλεμοι, ὃπου συγκρούονται στρατοί καί ἀνακηρύσσονται νικητές. Εἶναι ἓνας πολιτισμικός πόλεμος καί διεξάγεται κατά τρόπο ἀνελέητο ἐνάντια σέ ὃλες τίς καταβολές τῆς δυτικῆς παράδοσης καί σέ ὂ,τι καλό αὐτή ἡ παράδοση ἒχει δημιουργήσει.

  Οἱ πολιτισμικοί πόλεμοι ἒχουν μιά πολύ σημαντική ἰδιαιτερότητα, ἰδίως στήν ἐποχή τῆς παγκοσμιοποίησης: εἶναι πολύ δύσκολο νά ἐντοπιστοῦν στήν ἀρχή τους ἢ καί νά ἐξακριβωθεῖ ἡ πραγματική ἒκτασή τους. Οὒτε ἡ κλίμακα τῆς ἐξέλιξής τους.

   Ὡστόσο, ὁ πόλεμος αὐτός εἶναι σέ πλήρη ἀνάπτυξη, ἀφοῦ πλήττει τήν Δύση σέ ὃλες τίς ἐκφάνσεις τοῦ πολιτισμοῦ της, ἀκόμη καί στίς πλέον διακριτές μεταξύ τους, ὃπως ὁ χριστιανισμός καί ὁ Διαφωτισμός.

  Σέ ἀντίθεση μέ ἂλλους πολιτισμικούς πολέμους, ὃπου ὁ ἐχθρός ἦταν κάποιος «Ἂλλος», ἀπό ἂλλη χώρα ἢ ἒθνος, ὁ σύγχρονος λαμβάνει χώρα ἐντός τῶν «τειχῶν». Μέ ἂλλα λόγια, αὐτοί πού ἐπιτίθενται στόν δυτικό πολιτισμό, εἶναι ἂνθρωποι πού ζοῦν πλέον σέ δυτικές χώρες. Ὃσο γιά τόν πρωταρχικό λόγο πού τό κάνουν, αὐτός δεν εἶναι ἂλλος ἀπό τόν στόχο κάθε πολέμου: τήν ἐπικράτηση μέσω τῆς καταστροφῆς τῆς υφιστάμενης πολιτισμικῆς κατάστασης, ὁπότε καί τήν ἀλλαγή πολιτισμικοῦ πλαισίου.

 Ἂν κοιτάξετε πῶς ἀναπτύσσεται ἡ τεχνολογία, μπορεῖτε νά ἀντιληφθεῖτε τί ἐννοῶ. Δέστε τόν τρόπο πού ἡ Ρωσία, ἡ Κίνα, ἡ Τουρκία καί τό Ἰράν δραστηριοποιοῦνται στίς χῶρες μας· δέν εἰσβάλλουν μέ τήν  παραδοσιακή ἒννοια. Μᾶς σαμποτάρουν καί μᾶς ὑπονομεύουν. Εἲτε παίζουν μέ τήν οἰκονομία μας, εἲτε ἐργαλειοποιοῦν πληθυσμούς, ἂλλοτε δικούς τους, ἂλλοτε δικούς μας. Παίζουν μέ διαφορετικά στοιχεῖα τῶν μέσων κοινωνικῆς δικτύωσης στήν προσπάθειά τους νά διχάσουν τίς κοινότητες μας.

  Ἡ  μεγαλύτερη τρομοκρατική ἀπειλή στήν Εὐρώπη εἶναι ἀποκλειστικά ἐγχώρια. Εἲχαμε πρόσφατα μερικά περιστατικά ὃπου Εὐρωπαῖοι πού ἒχουν ριζοσπαστικοποιηθεῖ μέ διαφορετικούς τρόπους πρός τήν Ἀκροδεξιά, ἐργαλειοποιοῦνται ἀπό τήν Ρωσία μέσω δωροδοκιῶν ἢ προπαγάνδας στό Τelegram γιά τήν διεξαγωγή πράξεων βίας στίς Πατρίδες τους. Προσφάτως ἒγινε μιά ἐπίθεση σέ ἓνα ἐργοστάσιο τῆς Ἀγγλίας πού κατασκεύαζε ἐξαρτήματα γιά νά μποῦν σέ drones στήν Οὐκρανία καί προκάλεσε καταστροφική πυρκαγιά.

   Καί ἐνῶ ὂλοι τους μοιράζονται τήν περιφρόνησή τους γιά τίς Δυτικές ἀξίες καί τόν Δυτικό πολιτισμό, γενικά τό μίσος κατά  τῆς Δυτικῆς κοινωνίας,  κάνει ἐντύπωση  τό γεγονός ὃτι ἡ κατεύθυνση τῶν πλοίων τῶν παράνομων μεταναστῶν στρέφεται ἀποκλειστικά πρός βορρά. 

  Σήμερα ἡ ἐξέγερση περιλαμβάνει καί στοιχεῖα ὃπως ὁ προπαγανδιστικός βραχίονας ἰσλαμιστικῶν ὀργανώσεων, πού ἒχουν διαφορετικές ἐπιρροές καί ὑποστηρίζονται ἀπό τό Ἰράν καί τήν Τουρκία στήν Εὐρώπη. Πρόκειται γιά μιἀ δύσκολη ἂσκηση ἰσορροπίας. Ἡ ἂποψή μου εἶναι, βέβαια, ὑπέρ τοῦ δικαιώματος στήν ελευθερία: Φυσικά ἒχετε τό δικαίωμα στήν οἰκογενειακή ζωή, ἀλλά τό ίδιο ἒχουν καί αὐτοί πού σᾶς φιλοξενοῦν. Πρέπει νά ἐξισορροπηθοῦν τά  δικαιώματα γιά τήν προστασία αὐτῶν πού τηροῦν τήν Δημοκρατική Νομοθεσία κι ἐκείνων πού ἐπιλέγουν νά ἀφαιρέσουν αὐτά τά δικαιώματα.

  Ἂν ὂντως ἰσχύει αὐτό, προϊδεάζει ἓνα μέλλον μᾶλλον δυσοίωνο γιά τίς Εὐρωπαϊκές Δημοκρατίες. Εἶναι μιά οἰονεί ὁμηρία στούς μουσουλμανικούς πληθυσμούς της.

  Προφανῶς θά προκύψουν κραδασμοί, ὡστόσο εἶναι σαφές διά γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ πώς ἡ Εὐρώπη, ὃ,τι καί ἂν σημαίνει αὐτή ἡ ἒννοια, ἒχει ἀπό περιορισμένα ἒως ἐλάχιστα περιθώρια ἀντίδρασης. Ἓνας εὐρωπαϊστής ἐκεῖνο πού βλέπει αὐτή τήν στιγμή εἶναι ὃτι ἡ «γεωπολιτική» Ε.Ε. θά πρέπει σύντομα νά διασφαλίσει τήν ἑνότητά της, ἀντιδρώντας ἀποτελεσματικά.

  Γιά ὃλα αὐτά ὑπάρχουν λύσεις. Ἡ βάση τους  ὡστόσο ἐντοπίζεται, στό γεγονός ὃτι τήν Εὐρώπη κατοικοῦν αὐτή τήν στιγμή κάποιοι «ἂχρωμοι», «ἂοσμοι» καί δίχως προσανατολισμό πληθυσμοί. Τά Ἒθνη, πού ὑπῆρξαν  ὁ πυρῆνας τῆς Εὐρωπαϊκῆς, καί ἐντέλει παγκόσμιας ὀργάνωσης, ἒχουν μετατραπεῖ σέ πληθυσμούς δίχως κάποιον προφανῆ στόχο, πέρα ἀπό μιά γενικόλογη ὑπόσχεση γιά  ὁλοένα καλύτερες συνθῆκες ζωῆς.

  Ἀκόμη καί ἂν τά κράτη τῆς Εὐρώπης συμφωνοῦσαν ἂμεσα καί προχωροῦσαν σέ σκληρές ἀποφάσεις, εἶναι πολύ αμφίβολο ἂν οἱ σημερινοί Εὐρωπαῖοι θά μποροῦσαν νά τίς ὑλοποιήσουν, ὃσο καί ἂν τό ἢθελαν. Ἐν ὀλίγοις, τό σημερινό ἐσωτερικό μέτωπο εἶναι ἢδη ὑπονομευμένο, εἲτε λόγω τῶν χρόνιων προβλημάτων τῶν εὐρωπαϊκῶν συστημάτων εἲτε λόγω τῶν «χρήσιμων ἠλιθίων», οἱ ὁποῖοι πιστεύουν πώς κάποιοι περίτεχνοι ἐλιγμοί μπορεῖ νά διασώσουν τήν κατάσταση.

  Ἡ Εὐρώπη δέχεται ἓνα ράπισμα ἀφύπνισης ἀπό ἓνα χέρι ποὐ μοιάζει ὁδηγημένο ἀπό τήν μεσοπολεμική της Ἱστορία. Ἂν δέν ξυπνήσει τώρα, δέν θά ξυπνήσει ποτέ.