Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μήτρα ἀνελευθερίας καί φόβου, ἢ ἂλλως διολίσθηση ἀπό τήν διακονία στήν σατραπεία.

 

   «…ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς προσκαλεσάμενος αὐτοὺς λέγει αὐτοῖς· οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν· οὐχ οὕτω δὲ ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ᾿ ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος· καὶ γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν…» (Μάρκ.10, 42-44)

 Ἂν ἐμπιστευτοῦμε τήν ἂποψη τοῦ ἱερατείου μας, ὡς’Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, βιώνουμε κατάσταση αὐθεντικῆς ἐλευθερίας· ἒχουμε πλήρως ἀπαλλαγεῖ ἀπό τόν φόβο, τήν ἀπειλή,  τό ψεύτικο, τό ὑποκριτικό, τό εἰκονικό.   Ἂν ὃμως  δοῦμε κατάματα τήν πραγματικότητα, τίποτα ἀπό τά παραπάνω δέν εἶναι ἀληθές. Γιά νά εἲμαστε δέ πιό καίριοι, τά πράγματα εἶναι περιπεπλεγμένα, καί πιό τολμηρά, πρόκειται γιά  ἀπάτη. Ἒχω τήν αἲσθηση, τήν βεβαιότητα,  ὃτι ζοῦμε σέ ἀτμόσφαιρα παγιωμένης ἀνελευθερίας, φόβου καί τρόμου, στυγνῆς ἐκμετάλλευσης. Ὑπάρχουμε ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί σάν φοβισμένα ὂντα. Ὃλες οἱ διοικητικές ἐκφράσεις τῆς ποιμαντικῆς πρακτικῆς τῆς ἱστορικῆς Ἐκκλησίας  βρίθουν φαινόμενα κατάχρησης ἐξουσίας. Μιλᾶμε γιά κατολισθήσεις και ὂχι γιά διολισθήσεις.

Πῶς εἶναι δυνατόν νά συνυπάρξει ἡ αὐθεντία μέ τήν ἐλευθερία;

Ἡ Ρώμη, αἰῶνες τώρα, προσπαθεῖ νά προσδιορίσει τόν βαθμό ἀποδοχῆς ἀνοχῆς δεκτικότητας ἀπό τό  Βατικανό τῆς ἐλευθερίας τοῦ λαοῦ, ὣστε νά διατηρηθεῖ ἡ τάξη καί ἡ ἐξουσία τοῦ κλήρου. Τό ἐρώτημα εἶναι: ποιός εἶναι ὁ ἀποδεκτός βαθμός ἐλευθερίας τοῦ λαού ὧστε νά διατηρηθεῖ καί ἡ ἐξουσία τοῦ κλήρου;

  Στόν προτεσταντισμό ἒχουμε τονισμό τῆς ἐλευθερίας μέ ἀντιστροφή τοῦ ἐρωτήματος: ποιός εἶναι ὁ ἀποδεκτός  βαθμός  ἐξουσίας ὧστε νά διαφυλαχθεῖ ἡ ἐλευθερία τοῦ κάθε πιστοῦ.

 Στήν Ὀρθοδοξία παραλογισμός σχιζοφρενοῦς.  Ἐξουσία πού ἐξωτερικεύεται ἀναιδῶς, ἐπίσκοποι σέ ρόλο σαδιστή πατέρα, οἰ  ὁποῖοι θέτουν σέ μέγγενη τήν  ἐλευθερία τοῦ λαοῦ, ἱερεῖς σέ  παραμόρφωση, διαστρέβλωση, κάκωση τοῦ Εὐαγγελίου.

  Ἡ Ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική κοινότητα εἶναι δομημένη ἐκκοσμικευμένα, δηλαδή μέ ὃλα τά χαρακτηριστικά  τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας. Ὁ ἐπίσκοπος, δεσπότης, ἂρχων καί ἀφέντης τῶν πάντων. Χειροτονεῖται ἐπίσκοπος καί δέν προλαβαίνει νά βγεῖ ἀπό τήν ἐκκλησία  ἀνακηρύσσεται δεσπότης, ἀφέντης, καταπιεστής. Ἡ μακροχρόνια χρήση τοῦ ὃρου δεσπότης, δέν προσφέρει ἀθωότητα. Σημαῖνον καί σημαινόμενον οὐδέποτε βρέθηκαν σέ ἀδρανῆ σχέση. Διολίσθηση σέ χώρους σκοτεινούς, ἀδιέξοδους τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας.

 Θλιβερές  καταστάσεις. Γραφική καρικατούρα μοναρχίσκου,  παπίσκου στά πλαίσια ἑνός παρανοϊκοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μικρόκοσμου.  Καί τοῦτο ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσόστομου… «Οὐδένα γάρ δέδοικα  ὡς τούς ἐπισκόπους, πλήν ὀλίγων» (Ρ.G. 52, 617 ΒΑ).

Προβλήματα ὁρατά στήν ποιμαντική πράξη

  1.Δέν μπόρεσα ποτέ νά ἐπεξεργασθῶ εὐαγγελικά, τά ἐπισκοπικά δικαστήρια! Ἐργαλεῖα καταπίεσης στά χέρια τοῦ δεσπότη-ἀφέντη. Ποινές: ἀργία, στέρηση μισθοῦ, ἀκοινωνησία, ἀπεριορίστου χρόνου, (μᾶλλον ὑποννοεῖται μέχρις ἀποδοχῆς τοῦ δεσποτικοῦ θέλω).

  2.Στήν ζωή τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ἐνορίας, ἡ συνθλιπτική ἀποκλειστικότητα  τῶν ἱερέων, ὁ προκλητικός  ἀφανισμός  τοῦ λαϊκοῦ στοιχείου. Δίνουν τήν αἲσθηση ὃτι  πρόκειται γιά μαγαζάκι τους μέ ἱεραρχία αὐστηρά  δομημένη μαγαζάτορας ὑπάλληλοι, πελάτες. Οὒτε λόγος γιά χαρίσματα καί δυνατότητες τῶν λαϊκῶν, ἀνδρῶν καί γυναικῶν.

  3.Ἡ περιοχή τῆς μετάνοιας, μετετράπη σέ Κερκόπορτα τῆς ἂλωσης τῆς ἐλευθερίας  τῶν Χριστιανῶν. Ἡ μετάνοια ἒγινε ἐξομολόγηση, καί ὡς τέτοια τό πιό πρόσφορο ἐργαλεῖο ἀνακριτικοῦ χαρακτῆρα καί  χειραγώγησης τοῦ ψυχισμοῦ τῶν πιστῶν.

  Νομικίστικες προβλέψεις ἐγκαθιστοῦν κλῖμα περιδεοῦς στάσης γιά  ὃλα. Ὃταν διαβάζει ἢ ἀκούει κανείς ὁδηγίες καί προδιαγραφές πού παρέχονται γιά τήν νηστεία, τήν Θεία Κοινωνία, τόν ἒρωτα, διερωτᾶται ποῦ  εἶναι πίσω ἀπό αὐτά ἡ θεολογική σκέψη καί τά εὐαγγελικά κριτήρια.

  Τό ἐρώτημα πού τίθεται συγκεκριμένα μέ τήν ἐξομολόγηση εἶναι οἱ τύπου ποινικοῦ κώδικα τιμωρίες πού καθορίζουν λεπτομερῶς τήν ἀναλογοῦσα ποινή σέ  κάθε παρέκκλιση.   Ἀπό κανέναν Χριστιανό πού θέλει νά ζεῖ  μέσα στήν Ἐκκλησία τήν ἐλευθερία καί τήν εὐθύνη, δἐν εἶναι δυνατόν νά ἀγνοηθοῦν ὃσα γράφει ὁ Παῦλος: «Τῆ ἐλευθερίᾳ οὖν, ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε, καὶ μὴ πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε»(Γαλ.5,1)

  Ἐνῶ τό  Εὐαγγέλιο ἀπενοχοποιεῖ  τόν ἂνθρωπο,  οἱ κληρικοί μας ἀπεργάζονται τήν ἐνοχοποίηση. Ἡ πόλωση μέσω τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἐνοχῶν εἶναι τό μυστικό τῆς κυριαρχίας τους, καί τοῦτο τό  γνωρίζουν πολύ καλά. 

  4.Βρισκόμαστε καταμεσῆς ἑνός μεγάλου ἀναβρασμοῦ, ὁ ὀποῖος ἀφορᾶ τόν τρόπο πού νοεῖται τό ἀνθρώπινο φύλο. Ὁ ἐκκλησιαστικός ὀρθόδοξος χῶρος, βρίθει ἀπό ἀγκυλώσεις καί ἀντιφάσεις: ἀπό τήν μιά μεριά κατάφαση τοῦ μυστηρίου τῆς ἀγάπης καί τῆς σεξουαλικοτητας καί άπό τήν άλλη καχυποψία μέχρι τρόμου. Τά αὐτονόητα μοιάζουν μέ εἶδος πολυτελείας στό χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἰδεολογικά πείσματα και προκαταλήψεις κάνουν τό πρόβλημα πιό δύσκολο.

  Ἡ θέση τῆς γυναῖκας στόν έκκλησιαστικό μας χῶρο ἀπαιτεῖ γερή ἂσκηση στήν ἀνίχνευση τῶν κριτηρίων, πού θέτουν σέ δοκιμασία τίς ἀντοχές, ὃποιου ἀποφεύγει αὐτή τήν ἂσκηση, ὃποιου ἀποδέχεται ἂκριτα  τήν τοποθέτηση τῆς γυναίκας σέ δεύτερη μοίρα.

  Και ἐνῶ τό φύλο στό   Εὐαγγέλιο εἶναι ἱστορικό χάρισμα, στήν Ὀρθοδοξία βιώνεται ὡς  «λόγος τῆς φύσεως». Προκαταλήψεις καί φόβοι αἰώνων βαραίνουν τούς ὣμους ὃλων μας:  Ἀπαγορεύεται γυναῖκα νά ἐπισκεφθεῖ τό Ἃγιο Ὂρος, νά μπεῖ στό Ἱερό, νά ντυθεῖ  παπαδάκι, νά ψάλλει, νά γίνει κληρικός, νά κοινωνήσει ὃταν ἒχει περίοδο, καθ’ ὃτι ἀκάθαρτη, νά προσκυνήσει τίς εἰκόνες, στήν δέ ἀποβολή, φόνισσα ἀνάντη, φόνισσα κατάντη. Τό παράδοξο εἶναι ὃτι οἰ παραπάνω ἀπόψεις ὑποστηρίζονται φανατικά ἀπό τήν συντριπτική πλειοψηφία τῶν γυναικῶν. Ἀρνούμαστε νά ἐνηλικιωθοῦμε;

 Μόλις προχθές ἒνας παπά-Καριώτογλου προσπάθησε νά μᾶς ἐλευθερώσει, ντύνοντας κάποια κοριτσάκια παπαδάκια, καί ὁ Ἀρχιεπίκοπος τόν ἒθεσε σέ  ἀργία. Ἡ ἀρμοδιότητα τῆς γυναῖκας εἶναι, ἀποκλειστικά, ἡ καθαριότητα τοῦ  Ναοῦ!

  Ἡ ἀληθής ἐκκλησιαστική ἐξουσία ἀρνεῖται νά ἒχει στοιχεῖα καταναγκασμοῦ, ἀφοῦ ταυτίζεται μέ τήν Ἀληθεια. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἐξουσία ὃπως ὁ Θεός δέν εἶναι ἐξουσία. Ὁ Ἰησοῦς ἐλευθερώνει, δέν δεσμεύει, δέν φοράει δεσμά σέ κανέναν. Ὁ Χριστός εἶναι Ἐλευθερία.  

  Οὒτε  ὁλοκληρωτικός  κολλεκτιβισμός,  οὒτε διαλυτικός ἀτομικισμός, ἀλλά μιά προσφερόμενη πρός  ἀνακάλυψη συμφωνία μέσα στήν ἐλευθερία τῆς ἀγάπης, αὐτό θά ἒπρεπε νά εἶναι  ἡ κοινωνική ἀτμόσφαιρα τής  Ἐνορίας, τῆς κάθε Ἐνορίας.

  Στήν Ἐκκλησία δέν ὑπάρχει χῶρος γιά ἐξουσία ἀλλά γιά διακονία. Τό εἰσαγωγικό χωρίο εἶναι σαφές. Δέν ἀφήνει περιθώρια γιά τήν παραμικρή παρερμηνεία. Δίνουν μιά εἰκόνα ἑνός Θεοῦ πού θέλει τόν ἂνθρωπο φοβισμένο, τρομοκρατημένο, θλιμμένο.  Τό εἶπε  πολύ λαγαρά ὁ Σάρτρ: «Περίμενα τόν Δημουργό καί μοῦ πάσαραν ἓνα Μεγάλο Ἀφεντικό».

  Γιά τήν Ἐκκλησία, τήν ὃποια Ἐκκλησία, Ὀρθόδοξη Καθολική, Διαμαρτυρομένων, Ἀγγλικανῶν, τό πρόσωπο του  ἐπισκόπου δέν εἶναι ἓνας  δεσπότης ἀφέντης, ἓνας ἀργηγός, ἒνα ἀφεντικό, ἒνας στυγνός πολιτικός μέ διάθεση καταπιεστικῆς δύναμης, ἂλλά Πατέρας πού σέβεται τά παιδιά  του, πού διψάει γιά ἐλευθερία.

  Ὑστερόγραφο: Φυσικά ὑπάρχουν καί ἀφηγήματα ζωῆς κληρικῶν ὡς σάρκινων ἀνθρώπων, ὡς κανονικῶν ἀνθρώπων, πού ὑπάρχουν μέσα στό σῶμα τοῦ Λαοῦ στό Corpus Mysticum, πού εἶναι ποτισμένη ἡ ψυχή τους ἀπό τήν μυρουδιά τοῦ ἀγωνιζόμενου ἁπλοῦ καί φτωχοῦ ἀνθρώπου, μέ τά διλήμματα, τίς ἀμφιβολίες   καί τίς παλινδρομήσεις των.   Ποῦ εἶναι αὐτοί; μά κρύβονται.