Στιχομυθία δύο κλοσάρ στό Παρίσι τοῦ 2005

 

   Δύο κλοσάρ, τυλιγμένοι μέ φθαρμένες κουβέρτες,  κάθονται σιωπηλοί  ἀνακούκουρδα μέ κατεβασμένο κεφάλι, μιά ἡλιόλουστη μέ δόντια μέρα, στήν ἂκρη ἑνός ἀεραγωγοῦ  τοῦ μετρό κοντά στή πλατεία Τροκαντερό παρέα  μέ ἓνα μεγάλο, μαλλιαρό, μαῦρο, βρόμικο σκυλί. Στά πόδια τους, σ’ ἓνα χαρτόνι εἶναι γραμμένο μέ χοντρό κόκκινο μαρκαδόρο: «Ἂν αἰσθάνεστε τήν ἀνάγκη μιλήστε μας». Ξαφνικά ἀρχίζουν νά ἀποφαίνονται μέ μορφή στιχομυθίας   σάν νά ἀπαγγέλλουν:

-Ἂν ὃλα εἶναι σέξ τίποτα δέν εἶναι σέξ.

-Ἂν ὃλα εἶναι χρῆμα, τίποτα δέν εἶναι χρῆμα.

-Ἂν ὃλα εἶναι πολιτική, τίποτα δέν εἶναι πολιτική.

-Ἂν ὃλα εἶναι Θεός, τίποτα δέν εἶναι Θεός.

-Ἂν ὃλα εἶναι ἀγάπη, τίποτα δέν  εἶναι ἀγάπη.

-Ἂν ὃλα εἶναι μίσος τίποτα δέν εἶναι μίσος.

-Ἂν ὃλα εἶναι ἀδιαφορία, τίποτα  δέν εἶναι ἀδιαφορία.

-Ἂν ὃλα εἶναι σιωπή, τίποτα  δέν εἶναι σιωπή.

-Ἂν ὃλα εἶναι θάνατος τίποτα δέν εἶναι θάνατος.

Κάποια στιγμή ὁ νεότερος σηκώνει τό κεφάλι του καί προσηλώνει τό βλέμμα του στό κενό

-Ἂν ὃλα εἶναι, τίποτα δέν εἶναι.

…..

-Τό θέμα πλέον δέν εἶναι ὃτι ὑπάρχουμε…

-Δηλαδή;

-Ἀπό  ἓνα σημεῖο καί μετά τουλάχιστον….

-Κάπου σέ χάνω..

-Ὃταν ἒχεις χρόνο μπροστά σου ὃλα φαίνονται τόσο ἀβίαστα, τόσο αὐτονόητα…

-Σέ χάνω, σέ χάνω…

-Τό θέμα εἶναι ποῦ ἒχεις τόν χρόνο. Μπροστά ἢ πίσω

Τό  σκυλί σηκώνεται καί ἀρχίζει νά κουνάει ἒντονα τήν οὐρά του.

-Σέ νιώθω ἀνήσυχο.

-Κλείνουν τά μάτια μου.

-Χθές εἶδα τά πιό ἀπαίσια ὂνειρα τῆς ζωῆς μου. Μᾶλλον μέ πείραξε ἡ πίτσα πού φάγαμε χθές.

-Ἐμένα δέν μέ πείραξε. Τό κρασί σέ πείραξε.

-Ἒχω παχύνει;

-Κάποτε καμάρωνα τό κορμί σου. Θυμᾶσαι;

-Τό θέμα εἶναι πώς ἀναπνέουμε ἀκόμη.

-Τό θέμα  εἶναι πῶς ἀναπνέουμε;

-Δηλαδή κάποτε θά πάψουμε νά ἀναπνέουμε;

-Αὐτό τό λές ἐσύ.

-Ἐσύ τί  λές;

-Ὃ, τι εἶπα πρίν λίγο.

-Γίνε πιό σαφής.

-Πόσο περισσότερο;

-Λίγο…

-Πόσο;

-Κάποτε ἦσουν πιό καταδεκτικός…

 -Ὃ, τι  κατάλαβες, κατάλαβες!

-Περισσότερο εὐγενής πιό πρᾶος…Κουράστηκα.

Γιά νά μήν πῶ πιό τρυφερός….

Κου-ρά-στη-κα.

  Ὁ νεότερος γυρνάει τήν πλάτη στόν ἂλλο. Ὁ μεγαλύτερος σηκώνεται ὂρθιος. στέκεται ἀκριβῶς πάνω του, καί μέ πιό ἒντονο ὓφος:

-Κι ἐγώ κουράστηκα νά μοῦ μιλᾶς συνέχεια γιά τήν μάνα σου πού τραγουδοῦσε στήν ὂπερα, γιά τόν πατέρα σου πού ἒκανε θαλάσσιο σκί. Καί στήν τελική ἂδειασέ μου τήν γωνιά. Φιλοξενούμενός μου εἶσαι. Ἂσε πού ροχαλίζεις σάν ἀρκούδα καί ζέχνεις σάν ἀσβός. Τό κατάλαβες;

 Ὁ ἂντρας μέ γυρισμένη πλάτη παριστάνει τόν κοιμισμένο. Τό σκυλί ἀρχίζει νά γαβγίζει φοβισμένα τούς περαστικούς, πού ἀδιαφοροῦν πλήρως  γιά τήν διένεξη τῶν δύο κλοσάρ, καί ἐγώ, τελείωσα τήν ἒρευνα τῆς βιτρίνας ὑποδημάτων. Ἢδη ἡ  ἒκπτωση σέ  μποτάκι πού μοῦ  ἀρέσει ἀπό 360 ἒχει πάει σέ ἓνα μῆνα, σταδιακά, στά 60. Θά βρῶ στό νούμερό μου;

  Γραμμένο μέ τήν τρυφερότητα πού δικαιοῦται  νά νιώθει ἓνας ἐπιφυλλιδογράφος γιά  τά πρόσωπα πού δημιουργεῖ,  τοποθετῶντας τα, στό  παράλογο κοινωνικό περιβάλλον, σέ συνδυασμό μέ τήν αἲσθηση τῆς ἀλλοτρίωσης τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου.  Μέ ἂλλα λόγια πρόκειται γιά ἀναζήτηση τοῦ τρόπου πού ἐπιθυμοῦμε νά εἶναι ὁ κόσμος καί τόν κόσμο, ὃπως πραγματικά εἶναι.

 Τό πῶς θέλουμε νά εἶναι ὁ κόσμος, φαίνεται ὃτι εἶναι μέρος τῆς ἀνθρώπινης φύσης μας.  Διαθέτουμε μιά ἒμφυτη αἲσθηση δικαιοσύνης. Ἐπιδιώκουμε τό κακό νά τιμωρεῖται καί ἡ ἀρετή νά ἀνταμείβεται. Θέλουμε ἐπίσης νά καταλάβουμε γιατί εἲμαστε ἐδῶ, ποῦ πηγαίνουμε καί τί σημαίνουν ὃλα αὐτά.

  Ὡστόσο, τό κακό  συχνά μένει ἀτιμώρητο καί πράξεις ἀρετῆς δέν  ἀνταμείβονται. Καλά πράγματα συμβαίνουν σε κακούς ανθρώπους καί κακά πράγματα συμβαίνουν σέ καλούς ἀνθρώπους καί αὐτό φαντάζει ἀκατανόητο.   

 Ποιός διαφωνεῖ ὃτι ἀδυνατοῦμε νά προσδιορίσουμε αὐτό πού θέλουμε νά καταλάβουμε.  Πόσοι ἀπό  ἐμᾶς δέν θεοποιοῦμε αὐτό πού μᾶς  συνθλίβει καί πόσοι ἀπό ἐμᾶς δέν βρίσκουμε λόγο νά ἐλπίζουμε σέ αὐτό πού μᾶς ἐξαθλιώνει;       Εἶναι στό χέρι μας νά ζήσουμε τήν ζωή μέ πάθος, ἐλευθερία καί ἐξέγερση – τρεῖς συνέπειες τοῦ Παραλόγου– διαφορετικά ἐνδίδουμε συχνά σέ μιά ἀπατηλή ἐλπίδα ἢ ἐπιλέγουμε νά μήν ζήσουμε Ἀγκαλιάζοντας τά πάθη μας καί τήν παράλογη ἐλευθερία, τοποθετοῦμε τόν ἑαυτό μας στόν κόσμο χρησιμοποιώντας ὃ,τι μᾶς ἒχει  δοθεῖ ὡς θεϊκό χάρισμα.  Ἀκόμα κι ὁ ἴδιος ὁ ἀγῶνας πρός τήν κορυφή φτάνει γιά νά γεμίσει μιά ἀνθρώπινη καρδιά. Ὡς ἐκ τούτου, τελικῶς, ὀφείλουμε  νά φανταστοῦμε τόν Σίσυφο εὐτυχισμένο.