«…Ἡ ψυχή μου μιά σβούρα…». Μᾶρκος Αὐρήλιος.

 

Πίνοντας καφεδάκι στό Παρίσι, ἂνοιξη τοῦ 2003, παρέα μέ ἓνα ζευγάρι τροφίμων γηροκομείου, πού γνωρίστηκαν σ’ αὐτό τό χῶρο. Παντρεμένοι καί οἱ  δύο, σέ χηρεία, μέ παιδιά καί ἐγγόνια. 95 ἐτῶν ὁ ἂντρας, πατέρας φίλου ὁ ὁποῖος τήν ἐποχή ἐκείνη ἐργαζόταν στήν Γενεύη, καί 87 ἡ κυρία μέ μία κόρη παντρεμένη στό Λονδίνο. Βγαίναμε κατά καιρούς γιά φαγητό ἢ καφεδάκι, μοῦ ἂρεσε ἡ παρέα  τους, εἶχαν καί οἱ δύο παιδεία  ἀριστοκρατικῆς ψυχῆς, καί εἶχαν ἂποψη βαρύνουσα, ἰδίως σέ ἀναλύσεις πολιτικές, οἰκονομικές καί κοινωνικές. Ὁ κύριος διετέλεσε καθηγητής Μαθηματικός, καί ἡ κυρία Ἰατρός Παθολόγος. Ἐκείνη τήν ἡμέρα ὁ λόγος τοῦ κυρίου εἶχε μιά  πίκρα, ἓναν πόνο, εἶχε μιά αἰχμηρή εἰρωνεία, κάτι τόν βασάνιζε. Ὃ,τι καί νά συζητούσαμε κατακλείδα εἶχε  τό  Polonium(Δηλητήριο).

-Γκαρσόν: Τί θά πάρετε;

 -Καφέ μέ Polonium.

…..

-Ἐγώ: Κύριε Delt… ὑφίσταται  ἐλευθερία τῆς ἒκφρασης;

-Τσάι μέ Polonium.

-Κράτος Δικαίου;

-Κοτόσουπα μέ Polonium

-Κριτική σέ πολιτικούς;

-Μανιταρόσουπα μέ Polonium

-Κριτική σέ θρησκευτικούς θεσμούς;

-Παλάβωσες, χυλός μέ Polonium

-Δικαιώματα σέ ὁμοφυλόφιλους;

-Τό χοντραίνεις! Χοιρινό στό φοῦρνο μέ λαχανικά καί Polonium.

-Ἀδέσμευτη ἐνημέρωση, πολυκομματισμός, καθαρές ἐκλογές;

-Θά πεθάνω άπό τά γέλια. Δύο ἐπιλογές. Τάρτα φράουλα μέ Polonium ἢ κέικ κράνμπερι καί Polonium.

- Ἀστική φιλελεύθερη Δημοκρατία;

-Κόψε κάτι! Σαμπάνια μέ Polonium.

-Κυρία: Ὃλα πλέον μοιάζουν παιχνίδι γιά σένα;

-Ὃλα πλέον εἶναι ἓνα τρομακτικό παιχνίδι.

-Πού πάει νά πεῖ;

-Ἓνα παιχνίδι πού δέν γελάει κανείς, πού δέν τό ἀπολαμβάνει κανείς.

-Πάντως κάποτε εἲχαμε ἂλλα παιχνίδια.

-Μήν μέ γυρνᾶς στά παλιά.

-Τότε, ὃποια καί νά ἦταν ἡ ἐρώτηση, ἡ ἀπάντηση ἦταν Zyclon B. (δηλητήριο θαλάμου ἀερίων).

-Λύσσαξες μέ τά παλιά!

-Τά ξέχασες;

-Ζῶ στό παρόν: εἶμαι στό παρόν. Μπούκωσα μέ τό παρελθόν. Μέ ἀπογοητεύει.

-Αὐτό ὂχι ἐμεῖς.

-Μπορεῖ ἀλλά δέν μᾶς  ἐξαφάνισε.

-Ἀφοῦ ἀκόμη τά λέμε. Δέν τά λέμε;

-Καί θά τά λέμε· τό μέλλον εἶναι δικό μας.

-Ἒχεις  βαλθεῖ νά μέ δεῖς βουρκωμένο;

-Γιατί τό λές αὐτό;

-Ἀφοῦ γνωρίζεις ὃτι εἶμαι εὐάλωτος στό παρελθόν. Λυγίζω τό ξέρεις. Πίσω μάλιστα ἀπό αὐτό τό ἀγέρωχο ἀφτιασίδωτο πρόσωπό σου, τό ἀτσάλινο, καθαρό, εἰλικρινές σου βλέμμα, τό ἂψογο, ἐπιμελῶς ἀτημέλητο  χτένισμά σου, κρύβεται μιά κουρασμένη ψυχή πού ἐλπίζει ἀκόμη.

(Ἡ κυρία δακρύζει)

-Ἐγώ: Προσωπικά βλέπω μιά θαλερή κυρία, γεμάτη ὑποσχέσεις.

(Ὁ κύριος τῆς σφίγγει τό χέρι).

-Σταμάτα θά μέ παρασύρεις καί μένα στά δάκρυά σου. (Κλαίει καί αὐτός μέ ἀναφιλητά).

Προσωπικά κρατήθηκα.

………

Ἓνα γκαρσόν, εὐθυτενές παλικάρι, μᾶλλον Πορτογάλος, γύρω στά εἲκοσι πέντε,  ὡραῖος,  μέ μιά βυσσινί ποδιά, πάνω ἀπό μιά κατάμαυρη στολή, γυρόφερνε ἀνάμεσα στούς θαμῶνες, καί καθώς ἐξυπηρετοῦσε τούς πελάτες, μουρμούριζε ἐμμονικά μιά φράση πού δέν καταλάβαινα. Φεύγοντας τόν ρώτησα τί ἒλεγε  καί μάλιστα σέ ἐπανάληψη. «Ἡ ψυχή μου μιά σβούρα», μοῦ ἀπάντησε. Μέ πληροφόρησε δέ ὃτι κάνει τό διδακτορικό του στή Φιλοσοφία καί ὃτι πρόκειται γιά μιά φράση τοῦ Μάρκου Αὐρηλίου. Δέν τό γνώριζα, τό ἒψαξα   καί  παραθέτω τήν σχετική ἀναφορά στήν ὁποία εἶναι ἐνταγμένη.

«Τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς ὁ χρόνος εἶναι μιά στιγμή, ἡ οὐσία της ρευστή, οἱ αἰσθήσεις ἀμυδρές, τοῦ κορμιοῦ ἡ σύσταση φθαρτή, ἡ ψυχή μιά σβούρα, ἡ τύχη ἀνεξιχνίαστη κι ἡ φήμη προϊόν ἀκρισίας. Μέ δυό λόγια, ὃλα τοῦ σώματος εἶναι ρευστά σάν ποταμός, ἐνῶ τῆς ψυχῆς εἶναι ὂνειρο καί ψευδαίσθηση˙ ἡ ἲδια ἡ ζωή εἶναι πόλεμος καί ταξίδι σέ ξένο τόπο, κι ἡ ὑστεροφημία εἶναι λήθη. Ποιός μπορεῖ νά μᾶς παρασταθεί στόν δρόμο; Ἡ φιλοσοφία καί μόνον αὐτή.» Μᾶρκος Αὐρήλιος, Τά Εἰς Ἑαυτόν, Β΄ 17 

Ὁ Ρωμαῖος Αὐτοκράτορας Μᾶρκος Αὐρήλιος (121-180)  κυβέρνησε γιά 19 χρόνια τήν μεγαλύτερη Αὐτοκρατορία τῆς ἐποχῆς του ὡς φιλόσοφος. Ἒχοντας ἀποκτήσει ὃλα ὃσα μπορεῖ νά ὀνειρευτεῖ ἓνας ἂνθρωπος, ἀποτελεῖ μοναδική περίπτωση στήν Ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας πού δέν παρασύρθηκε ἀπό τήν δόξα καί τήν φήμη του στήν δίνη τῆς ματαιοδοξίας, γεγονός πού ὁ ἲδιος τό ἀποδίδει στήν φιλοσοφία. Ὃλοι οἱ προηγούμενοι ἀλλά καί οἱ ἐπόμενοι, ἒως τίς μέρες μας ἀκόμη, κυβερνῆτες πάντοτε ἐπιζητοῦσαν καί ἐπιζητοῦν πολλά περισσότερα. Φήμη, χρήματα, ἐξουσία δέν ἒχουν ὃριο. Πάντοτε ὑπάρχει τό αἲσθημα τοῦ ἀνικανοποίητου πού προέρχεται ἀπό τἠν θέση ὂτι «τίποτε δέν εἶναι ἀρκετό». Ὁ Μᾶρκος Αὐρήλιος κατανόησε τόν ρόλο τοῦ ἀνθρώπου στήν κοινωνία, στήν φύση, στό σύμπαν καί τό ἒκανε πράξη, ὂντας παντοκράτορας.