Ἡ ποίηση δέν εἶναι ὑπόθεση
μιᾶς συντεχνίας ἢ ἐλίτ.
Καλῶ
ὃλες τίς φίλες καί τούς φίλους,
πού μιλοῦν Ἑλληνικά, σέ ποιητική
ἃμιλλα καί ἐγρήγορση.
Ἡ Ἑλλάδα πρέπει νά συνεχίσει
νά
ἀναπνέει ποιητικά.
Βαγγέλης Καλλικάκης.
Εἶναι οἱ ἑλληνίδες λέξεις…
Εἶναι οἱ ἑλληνίδες λέξεις
παιδιά
τῆς Μνημοσύνης
ἀδελφές τῶν Μουσῶν
συντρόφισσες τῶν Χαρίτων.
Ὃταν μέ ἐπισκέπτονται
τί κι ἂν δέν εἶμαι ποιητής
μεθῶ μέ ποιήματα.
Πέριξ τῆς πλατείας Βικτωρίας
Κάποτε στή μνήμη μου, ματώνει
ἑνός Φλεβάρη ἡ φλέβα
ἡ ἂφιλη, τῆς ὀδοῦ Φυλῆς
καί μιά πορτούλα ἀνοίγει
ἑνός
κακόφημου σπιτιοῦ·
«ἐδῶ, νά μήν παρκάρετε
εἶναι ἀδίστακτοι…ἐκεῖνοι»
μᾶς προειδοποιεῖ ὁ πορτιέρης
μέ φωνή Κερβέρου- τί μῖμος-
καί ὀδύνη ἀνέστιου τραβεστί
…κι ἐμεῖς, άναχωρήσαμε, χωρίς
χρονοτριβή.
Στήν
ὁδό Φερῶν, εὐτυχῶς, ὑπῆρχε θέση.
Κάποτε, ἐπιστρέφω, ὡς εἰς ὂνειρον
καί τόν ἀκούω, μέ ἦθος, ν’ ἀναγγέλει
κι αἲσθημα φιλοποιητοῦ.
«Ἐδῶ ἂς σταθῶ. Κι ἂς δῶ κ’ ἐγώ τήν φύσι
λίγο,
Θάλασσας τοῦ πρωϊοῦ κι ἀνέφελου οὐρανοῦ»,
Κι εὐφρόσυνα, ἡ Φυλῆς φλοισβίζει.
(Οἱ ἐμβόλιμοι στίχοι εἶναι οἰ δύο πρῶτοι
τοῦ ποιήματος «θάλασσα τοῦ πρωϊοῦ» τοῦ Κωνσταντίνου Καβάφη).
Χαρταετός λυόμενος
Εἶχα, ἀνέκαθεν, τήν προμηθεϊκή
ἐμμονή ἢ σφοδρή ἐπιθυμία
τῶν μή-ἐλεγχόμενων πτήσεων
καί τῆς ἡρωικῆς πυρφορίας
ἀλλά δέν ἢμουν, παρά χαρταετός
δεσμώτης, στό ἒλεος
τῆς Βίας καί τοῦ Κράτους
τῶν ἠλεκτροφόρων καλωδίων
καί δέν εἶχα τί ἂλλο νά προσμένω
ἀπό μιά εὐνοϊκή Διοσημία
ἣ μιάν ἀδιανόητη ἐπάνοδο
σέ κάποια Καθαρά Δευτέρα
μέχρι πού σείστηκε καί κατάπεσε
ἐκεῖνος ὁ ὀλύμπιος πυλώνας
καί μετεωρίστηκα
μεταξύ παρελθόντος καί μέλλοντος
σέ μιά στιγμιαία ἐμβάθυνση
ἐλευθερίας.
(Τό Κράτος, καί ὂχι, ὁ Κράτος, Ἡσίοδος-«Θεογονία»,
στ. 385.
Στόν Αἰσχύλο-«Προμηθεύς Δεσμώτης»- ἀναφέρεται
ὁ Κράτος·
αὐτός
καί ἡ ἀδελφή του, ἡ Βία, δύο ἂτεγκτα, δαιμονικά ὂντα, στήν ὑπηρεσία τοῦ Διός,
βοήθησαν τόν Ἣφσιστο νά δεσμεύσει τόν Προμηθέα , σέ ἓναν βράχο, σέ μιάν ἀπρόσβατη
γιά τούς φιλοπρομηθεῖς , κορυφή τοῦ Καυκάσου).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου