Ὁ Λαὸς τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ

 

«Τὴ γλώσσα μοῦ ἔδωσαν ἑλληνική
τὸ σπίτι φτωχικὸ στὶς ἀμμουδιὲς τοῦ Ὅμηρου.

Μονάχη ἔγνοια ἡ γλώσσα μου στὶς ἀμμουδιὲς τοῦ Ὅμηρου.
Ἐκεῖ σπάροι καὶ πέρκες

        ἀνεμόδαρτα ρήματα
ρεύματα πράσινα μὲς στὰ γαλάζια

        ὅσα εἶδα στὰ σπλάχνα μου ν' ἀνάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσες

        μὲ τὰ πρῶτα λόγια τῶν Σειρήνων
όστρακα ρόδινα μὲ τὰ πρῶτα μαῦρα ρίγη.

        Μονάχη ἔγνοια ἡ γλώσσα μου, μὲ τὰ πρῶτα μαῦρα ρίγη.
Ἐκεῖ ρόδια, κυδώνια

        θεοὶ μελαχρινοί, θεῖοι κι ἐξάδελφοι
τὸ λάδι ἀδειάζοντας μὲς στὰ πελώρια κιούπια

        καὶ πνοὲς ἀπὸ τὴ ρεματιὰ εὐωδιάζοντας
λυγαριὰ καὶ σχίνο

        σπάρτο καὶ πιπερόριζα
μὲ τὰ πρῶτα πιπίσματα τῶν σπίνων

        ψαλμωδίες γλυκὲς μὲ τὰ πρῶτα πρῶτα Δόξα Σοῖ.
Μονάχη ἔγνοια ἡ γλώσσα μου, μὲ τὰ πρῶτα πρῶτα Δόξα Σοῖ!

        Ἐκεῖ δάφνες καὶ βάγια
θυμιατὸ καὶ λιβάνισμα

        τὶς πάλες εὐλογῶντας καὶ τὰ καριοφίλια.
Στὸ χῶμα τὸ στρωμένο μὲ τ' ἀμπελομάντιλα

        κνίσες, τσουγκρίσματα
καὶ Χριστὸς Ἀνέστη

        μὲ τὰ πρῶτα σμπάρα τῶν Ἑλλήνων.
Ἀγάπες μυστικὲς μὲ τὰ πρῶτα λόγια τοῦ Ὕμνου.

        Μονάχη ἔγνοια ἡ γλώσσα μου, μὲ τὰ πρῶτα λόγια τοῦ Ὕμνου!» (Ἄξιον Ἐστίν, Ἐλύτης ὁ Μέγας)

 Οἱ Τοῦρκοι, μὲ τὶς ὁπλὲς τῆς ὁρμῆς τους, τίναξαν ἕναν ξεχωριστὸ πολιτισμό, ποὺ ἔχει μπολιάσει καὶ ἄλλους ἱδρωμένους, στὸν ἀέρα. Λένε ὅτι τὸ σπαθὶ δὲν κόβει τὴν ἱστορία τοῦ πολιτισμοῦ. Ποῦ τὸ εἴδατε; Ὅπου πέρασαν οἱ Βάρβαροι ἡ φωτιὰ καὶ τὸ τσεκούρι τους ξερίζωσε τὸν πολιτισμὸ τῆς περιοχῆς, καὶ δυστυχῶς πέρασαν ἀπὸ ὁλόκληρη τὴν Ἀνατολή. Τὸ πέρασμά τους ἔκοψε κυριολεκτικὰ τὴ ροή τῆς Προκομμένης Ἱστορίας. Ἀκινητοποιῶντας την, τὴν καταδίκασαν νὰ βουλιάξει, αὔτανδρη, στὸ μεσαιωνικὸ τέλμα τοῦ μουσουλμανικοῦ τούρκικου δεσποτισμοῦ τους.

 Ἡττημένοι ἀπὸ τὸν χειρότερο ἑαυτό τους, ἀφιονισμένοι κυριολεκτικὰ καὶ μεταφορικά, ἐρεθισμένοι ἰδεολογικὰ μὲ ἄκρατη, ἀδίστακτη ἐπιθετικότητα, ἀφήνουν ἀχαλίνωτα τὰ ψυχικά τους ἐρέβη. Καμμιὰ ἐπίκληση στὴν κοινωνικὴ δικαιοσύνη, στὴ στοιχειώδη Δημοκρατία, σὲ κάποια μορφὴ πολιτισμοῦ τέλος πάντων. Ὅπου πέρασε ὁ Ὀθωμανισμός, ἡ Τουρκιά, ἄφησε ἐρείπια καὶ πτώματα, καὶ μάλιστα ὡς λαὸς καμαρώνουν γι’ αὐτό. Τὸ θράσος τους ἀχαλίνωτο, χωρὶς ὅρια. Κατὰ τὴν πρόσφατη τελετὴ βεβήλωσης τῆς Ἁγίας Σοφίας σὲ τζαμί, ὁ Ὀθωμανὸς Πρόεδρος τῆς Τουρκίας, διακήρυξε μὲ προκλητικὴ ἀσέβεια: «Ὁ πολιτισμός μας εἶναι πολιτισμὸς τοῦ κατακτητῆ», μὲ ὅλους νὰ κατακλύζουν τὴν ξεδιαντροπιά του μὲ χειροκροτήματα. Τὸ λένε καθαρά: «Ἐμεῖς, ὡς Ὀθωμανοί, δέσμιοι τῆς παραδόσιμης νοσηρῆς μας νοοτροπίας, δὲν μποροῦμε, οὔτε θέλουμε, νὰ γίνουμε κάτι ἄλλο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ εἴμαστε».

 Λαὸς τῆς στέπας καὶ τοῦ πολέμου, τῆς σφαγῆς καὶ τῆς κυριαρχίας, ἐνέσκηψαν στὴν Ἱστορία μέσω μιᾶς θρησκείας θεμελιωμένης στὴ βία καὶ στὸν καταναγκασμό. Τὴ μόνη καὶ μοναδικὴ σχέση ποὺ ἔχουν μὲ τὸν «πολιτισμὸ» εἶναι ἡ διάκρισή τους στὴν τέχνη τῆς λεπτουργημένης διακοσμητικῆς, ἐξακολουθητικά μειονεκτικοὶ ἀπέναντι στοὺς Ἕλληνες, ποὺ γεννοῦσε τὶς Τέχνες τους πάντοτε ἡ προτεραιότητα τῶν μεταφυσικῶν τους ἀναζητήσεων.

 Ἡ μνήμη ὅλων τῶν λαῶν ποὺ γεύτηκαν τὴν ἐπέλαση τῶν ἀπογόνων τοῦ Ἀττίλα, καθορίστηκε ἀπὸ τὸ πρὶν καὶ τὸ μετά, ἀφοῦ οἱ ἐπιδρομές τους μετέτρεψαν σὲ κόλαση χῶρες καὶ πολιτισμούς. Φυλὲς ξεκληρίστηκαν ἀπὸ τὸν «λαὸ τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ», λὲς καὶ εἶχαν βγεῖ ἀπὸ τὰ Τάρταρα μὲ σκοπὸ νὰ τιμωρήσουν τὴν ἀνθρωπότητα γιὰ τὰ κρίματά της.

 Ἡ παρηγοριὰ καὶ ἡ σοφία τῆς βιωμένης συνύπαρξης, οἱ συγγένειες καὶ οἱ κοινοὶ κώδικες σεβασμοῦ ἀνάμεσα στοὺς λαοὺς τῆς Ἀνατολῆς, διερράγησαν ὁλοκληρωτικά. Σὲ κάθε βήμα, ἀκόμη καὶ τώρα, καιροφυλακτεῖ ὁ «λαὸς τῆς μάστιγας τοῦ Θεοῦ», ὁ ὁποῖος ἀνέτρεψε τὴν τάξη τῶν πραγμάτων, μεταβάλλοντας τὸν «εὐσεβὴ» Εὔξεινο σὲ Μαύρη Θάλασσα, μαύρη κι ἄραχλη.

 Οἱ Τοῦρκοι δημιούργησαν τὶς προϋποθέσεις γιὰ τὴν ἀντίστροφη μέτρηση τῆς ἐξαφάνισης τῶν μεγάλων πολιτισμῶν, τῆς ἀνατολικῆς πλευρᾶς τῆς Οἰκουμένης. Ἡ τουρκικὴ γραμμὴ εἶναι τὸ ὑπαρκτὸ ὅριο τὸ ὁποῖο διαγράφεται μὲ σαφήνεια καὶ διαφοροποιεῖ δραματικὰ τοὺς δῶθε καὶ τοὺς ἐκεῖθε. Τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου γιὰ ὁλόκληρη τὴ γηραιὰ καὶ ἄκρως πνευματικὴ καὶ γενεσιουργὸ Ἀνατολή, τόσο τὴν Περσικὴ καὶ Ἀραβική, ὅσο καὶ τὴ Χριστιανικὴ Ἑλληνική, Ἀραβική, Αἰγυπτιακή, Ἀρμενική, Γεωργιανή, Καυκασιανή, Ρωσική, καὶ Σλαβοβαλκανικὴ ἢ Νοτιοσλαβική, ἔφθασε μὲ τὸν ἐρχομὸ τοῦ λαοῦ τῆς «μάστιγας τοῦ Θεοῦ».

 Οἱ παλαιοὶ ἀνατολίτικοι λαοὶ παρέλυσαν καὶ ἔχασαν ὁλοσχερῶς τὴ δυνατότητα ἀνανέωσης. Οἱ πηγὲς στέρεψαν. «Δὲν ὑπάρχουν ποτάμια, δὲν ὑπάρχουν πηγές, μονάχα λίγες στέρνες, ἄδειες κι αὐτές». Ἡ ἀειφορία τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ ἔπαψε νὰ ἀποδίδει. Τὸ καμένο δάσος, ὅπου κυριάρχησε ἡ τουρκικὴ ἐπιθετικότητα καὶ ἡ βία τοῦ τουρκικοῦ μονοδιάστατου Ἰσλάμ, ἔμεινε χέρσο, γεμάτο φίδια, ἔλη, κουνούπια καὶ ἀρουραίους.

 Ἀπεριόριστα γόνιμοι οἱ Ὀθωμανοὶ σὲ τρόπους διάπραξης τοῦ κακοῦ. Κάθε πτυχὴ τῆς ἱστορίας τους, κάθε ἐποχή, νέες ἐπινοήσεις ὀργάνων γιὰ σωματικὰ βασανιστήρια, δικές τους πρακτικὲς καὶ ἐφευρήματα γιὰ πρόκληση ὀδύνης, τρόμου, πανικοῦ. Ὄργανα, ἐργαλεῖα, μεθοδεύματα ὅλο καὶ πιὸ προηγμένα, τελειότερα, εὐστοχότερα στὴν ἐπίτευξη φρικωδέστερου ἀποτελέσματος. Δὲν τοὺς ἀρκεῖ ποτὲ νὰ θανατώνουν, νὰ κάνουν ἀνύπαρκτο τὸν μισητὸ συνάνθρωπο, θέλουν νὰ τὸν δοῦν νὰ πεθαίνει μὲ τοὺς πιὸ φριχτοὺς πόνους, νὰ σφαδάζει ἀνήμπορος, νὰ σπαράζει ἐναγώνια καὶ γιὰ πολύ, πρὶν ξεψυχήσει. Μηχανὲς ποὺ καταξεσχίζουν τὴ σάρκα ἢ ἐξαρθρώνουν τὰ μέλη, ἀνασκολοπισμοί, μεθοδικὰ ἀργὸς στραγγαλισμός, καυτὸ λάδι καὶ λιωμένο μολύβι, ἁλάτι στὶς πληγές, τύφλωση, ἀκρωτηριασμοί, προσχεδιασμένοι ἀπὸ ἀσιτία θάνατοι, ἀργὸς θάνατος ἀπὸ τὸ ψῦχος κατὰ τὶς καταναγκαστικὲς ἐκτοπίσεις, συστηματικὲς γενοκτονίες Ἀρμενίων, Ἑλλήνων καὶ Κούρδων, ἐξόντωση ὁλόκληρων οἰκογενειῶν, ξερίζωμα μιᾶς ἐθνικῆς κουλτούρας, ἀφανισμὸς μειονοτήτων –μὲ τὰ θύματα νὰ ἱκετεύουν γιὰ τὸν θάνατο. Σὰν νὰ μὴν ἀρκεῖ ποὺ πεθαίνει ὁ Ἕλληνας, ἀλλὰ πρέπει νὰ πεθάνει μὲ πόνους φριχτούς, βασανισμὸ ἀνυπέρβλητης ὀδύνης, ἐξαθλιωτικὲς ταπεινώσεις. Ἡ συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν ὑποδουλωμένων δὲν ἀξιώθηκε τέλη βίου ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά, σὲ προχωρημένο γῆρας. Ἀλλὰ τὰ Ἑλληνάκια δὲν πρέπει νὰ μαθαίνουν τίποτα γιὰ ὅλα αὐτὰ γιὰ νὰ μὴν πληγώνονται!

 

 Οἱ Ὀθωμανοὶ δὲν ἦσαν μόνοι τους. Θὰ πρέπει, ὄχι πρὸς μετριασμὸ τῆς εὐθύνης τῶν Τούρκων, ποὺ ἐπιτέλεσαν ἀπάνθρωπες βιαιότητες, ὅμοιες μὲ αὐτὲς τῶν τζιχαντιστῶν μὲ τοὺς ὁποίους συνεργάζονται σήμερα ἀδελφικά, νὰ τονιστεῖ ὅτι τὸ μαχαίρι τὸ κρατοῦσε μὲν τουρκικὸ χέρι, ἡ ἔμπνευση ὅμως ἦταν γερμανική, πρὸς τὸ συμφέρον καὶ τῶν δύο λαῶν, γερμανικοῦ καὶ τουρκικοῦ. Μελετᾶμε τὴν ἱστορία ὄχι γιὰ νὰ μάθουμε τί ἔγινε κάποια στιγμὴ στὸ παρελθόν, ἀλλὰ γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὸ παρὸν καὶ νὰ ἀνιχνεύσουμε τὸ μέλλον. Ἀξίζει νὰ καταπιαστεῖ κανεὶς μὲ μιὰ ἐμπεριστατωμένη ἐθνοκοινωνιολογικὴ ἔρευνα βεβαίωσης τῆς ἱστορικῆς ἐμπειρίας γιὰ καταγωγικὲς ὁμοιότητες Τούρκων καὶ Γερμανῶν, φυλετικοῦ χαρακτήρα, προκειμένου νὰ κατανοηθεῖ ἡ αὐτονόητη συμμαχία τους σὲ πολέμους καὶ σὲ εἰρήνη. Εἶναι τεκμηριωμένα ἱστορικὰ πλέον τὸ δεδομένο ὅτι οἱ γενοκτονίες Ἑλλήνων καὶ Ἀρμενίων εἶχαν ἐκτελεστὲς τοὺς Τούρκους, ἀλλὰ ὀργανωτὲς Γερμανοὺς ἐπιτελικούς. Μιλᾶμε γιὰ ἀπηχήσεις συλλογικῶν ἐθισμῶν ἢ χαρακτήρων, ὄχι γιὰ τελεσίδικες ἀξιολογήσεις μεμονωμένων συμπεριφορῶν. Τὰ λόγια μου εἶναι ἱστορημένα καὶ ἀποδεικνύεται τὸ ἀληθὲς ἀπὸ τὴ σημερινὴ ἀνοιχτὰ φιλοτουρκικὴ στάση τῆς γερμανικῆς Καγκελαρίας. Ἡ ἀλήθεια εἶναι σύνθετη καὶ ἐπώδυνη διαδικασία.

 Γιὰ ἑκατονταετίες ὁλόκληρες οἱ Ὀθωμανοὶ ἔστελναν χιλιάδες ἀνθρώπους νὰ ταφοῦν ζωντανοί, νὰ πεθάνουν προσχεδιασμένα ἀπὸ ἀσιτία, μὲ ἀργό θάνατο ἀπὸ ψύχος καὶ καταναγκαστικὰ ἔργα. Οἱ θανατικὲς καταδίκες γιὰ ἀσήμαντη ἀφορμὴ σὲ ἡμερήσια διάταξη. Ὁ Τοῦρκος κατακτητῆς, στὴν ἐξέλιξη τοῦ αἱματηροῦ καρναβαλιοῦ τῶν μεγάλων ἐκκαθαρίσεων, ἐπέβαλε στὰ μουλωχτὰ θανατικὲς καταδίκες, καταδίκες ποὺ σήμαιναν ἐξόντωση ὁλόκληρων οἰκογενειῶν, ἐγκλεισμὸ μικρῶν παιδιῶν, ἀγοριῶν καὶ κοριτσιῶν, σὲ χαρέμια, μὲ εἰδικότατα στὸ ξερίζωμα τῆς ἐθνικῆς κουλτούρας μαζὶ μὲ τὸν ἀφανισμὸ μειονοτήτων. Ποτὲ καμμιὰ κοινωνία στὴ διαδρομὴ τῶν αἰώνων δὲν νομιμοποίησε καὶ δὲν καλλιέργησε τόσο μεθοδικὰ τὴν ἐνστικτώδη ἐπιθετικότητα τοῦ ἀτόμου ὅσο ἡ Ὀθωμανικὴ Τουρκία. Καὶ ἡ Κερύνεια, Μόρφου, Πενταδάκτυλος, Ἀμμόχωστος 1974-1984-1994-2000, αὐτὸ τὸ σφίξιμο στὴν καρδιά, αὐτὴ ἡ ἐθνικὴ ὀδύνη, ἀπὸ ποιούς; Πρὸς Θεοῦ, τὰ παιδιά μας δὲν πρέπει νὰ τὰ γνωρίζουν αὐτά, γιατὶ τραυματίζονται!

 Ἔθνη ὁλόκληρα, Ἀλβανοί, Κοσοβάροι, Βόσνιοι, ἀποϊεροποίησαν μὲ τὴ θέλησή τους τὴ συλλογικὴ συνείδησή τους καὶ ἔγιναν Μουσουλμάνοι γιὰ ἕνα πιάτο φακές. Μήπως καὶ τὸ 18% τῶν κατοίκων τῆς Κύπρου δὲν εἶναι συμπτωματικὰ! τουρκόφωνοι Ρωμιοί, βιαίως ἐξισλαμισμένοι; Ἡ ἀνατολικὴ πλευρὰ τῆς Οἰκουμένης ἔχει ἐξουδετερωθεῖ. Οἱ λαοὶ τῆς Βίβλου, καὶ οἱ κωπηλάτες τῆς Ἀργοναυτικῆς Ἐκστρατείας πέρασαν στὶς δέλτους τῆς ἱστορίας, αὐτοὶ ποὺ ἔθρεψαν γενεὲς φιλοσόφων, θρησκειολόγων, τυπογράφων, φιλολόγων, στρατιὲς περιηγητῶν καὶ ἀρχαιοφίλων, ἀρχαιοκαπήλων καὶ πάσης μορφῆς ἐραστῶν τῆς τέχνης, καλλιτεχνῶν, κινηματογραφιστῶν, ἐπιστημόνων καὶ πάσης φύσεως ἀνατόμων. Ὁ κύκλος τῆς Δημιουργίας ἔκλεισε, ἀνεπιστρεπτί, ἔχει μπαζωθεῖ, ἀπὸ τοὺς πιὸ βάρβαρους λαοὺς ποὺ συνθέτουν τὸ τουρκικὸ ἔθνος. Ἡ γραμμὴ Χάντιγκτον δὲν εἶναι ἕνα ἁπλὸ ἰδεολόγημα κάποιου ἐπηρμένου Δυτικοῦ. Εἶναι ἕνα ὑπαρκτὸ ὅριο, τὸ ὁποῖο διαγράφει μὲ σαφήνεια καὶ διαφοροποιεῖ δραματικὰ τοὺς δῶθε καὶ τοὺς ἐκεῖθε.

 

(Κεφάλαιο ἀπό τήν «Ἀναστασία ἠ Χατζηραδιανή»