Τοῦ Γιώργου Δημόπουλου
Ὁ κ. Δωρόθεος προφανῶς εἶναι προϊόν μιᾶς πολιτικοεκκλησιαστικῆς καμαρίλας, μέ τούς τοπικούς κλακαδόρους, βλέπε ἡγούμενο Τουρλιανῆς, Χορευτή…, νά τόν ὑπηρετοῦν γλοιωδῶς. (Τοπικά ἒχουμε συνηθίσει τίς ἁγιογραφίες του). Ἀλλάζει τούς κανόνες κατά βούληση ἀφοῦ τούς εἶχε φτιάξει κάποια στιγμή στά μέτρα του. Ὃταν ὁ σωματότυπος τῶν συμφερόντων του διαφοροποιεῖται, προσαρμόζει τό παιχνίδι κατά τό δοκοῦν. Ἀπό τήν μιά εἶναι προϊόν τῆς ἀποτυχίας τῆς ἐλιτίστικης ἑλλαδικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί ἀπό τήν ἂλλη σύμπτωμα ἀπόλυτης ὓβρεως.
Διέλυσε τό σαθρό κατεστημένο τοῦ ἀγαθοῦ τελικά γερο-Δωρόθεου, καί αἰχμαλώτισε τήν τοπική ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀδίστακτα στά δεσποτικά του συμφέροντά. Συναγελάζεται τήν πολιτική ἡγεμονία καθώς καί αὐτήν τῆς ἀπόλυτης πλουτοκρατίας, ὑπηρετεῖ τό πολιτικό συμφέρον τῶν κατά καιρούς πολιτικῶν, πιστεύει στήν κοινωνική καί πολιτική δύναμη τῆς Ἐκκλησίας, δέν ἒχει καμία αἲσθηση κοινωνικῆς εὐθύνης ἢ τήρησης τῶν κανόνων, και δέν νοιάζεται διόλου γιά τόν ἀντίκτυπό τους, καθ’ ὃτι ἀπέκτησε πολιτική καί οἰκονομική ἰσχύ, πού ξεπερνάει τήν κοινή λογική, ἀκόμη και τήν φαντασία του.
Δέν γράφω στό ξεκούδουνο…Πόσοι κληρικοί τοπικά, νέοι στήν ἡλικία, ἒχουν φύγει ἀπό ἀνίατες ἀσθἐνειες, οἱ ὁποῖες σύμφωνα μέ τούς εἰδικούς εἶναι συνέπεια στυγνῆς καταπίεσης; Πόσοι κληρικοί ἦρθαν καί ἒφυγαν καί πόσοι ἀναζητοῦν τήν εὐκαιρία νά φύγουν; (Δέν θά ὑπάρξει τελευταῖος). Πόσοι κληρικοί ὑποφέρουν ἀπό χρόνια προβλήματα σωματικά καί ψυχικά, μέ πρώτους τούς καταπιεστές τους; Ἐνδιαφέρθηκε ποτέ ὡς πατέρας, ὡς ὑπογράφει, γιά τά προσωπικά καί οἰκογενειακά προβλήματα τῶν ἱερέων τοπικά; Ἒχει ἀναφερθεῖ ὁ ἲδιος λεβέντικα στά προβλήματα ὑγείας πού τόν ταλανίζουν; Τό μόνο ἀνύσταχτο ἐνδιαφέρον του, ὁ δίκην μανεκέν ἀκκιζόμενος στολισμός του. «Καβαλᾶς τό ἀλογό σου μέχρι νά πεθάνει καί μετά τό τρῶς». Αὐτό ὃμως δέν εἶναι μοντέλο λειτουργίας πού θά ἒπρεπε νά ἓχει ἓνας κληρικός
Σεβασμιώτατε,
Ἀνασυνταχθεῖτε; Χωρίς ἀνάσα εὐαγγελική πῶς πορεύεσθε ὡς ἐπίσκοπος; Δέν αἰσθάνεσθε τήν ἀνάγκη νά δεῖτε καθαρότερα τόν ἑαυτό σας; Ἰσχύει γιά ὂλους μας: Ἂν θέλουμε νά μᾶς κατανοήσουμε καλύτερα, πρέπει νά πάρουμε ἀπόσταση ἀπό τόν ἑαυτό μας. Νά τόν δοῦμε γιά λίγο ἀπό ἒξω. Ἐάν εἲμαστε μονίμως βυθισμένοι μέσα μας καί βράζουμε στό ζουμί μας, δέν μποροῦμε νά κοιταχτοῦμε κριτικά. Ἂν δέν ξεφύγουμε ἀπό τόν ἑαυτό μας, δέν μποροῦμε νά καταλάβουμε ἀδυναμίες, δέν μποροῦμε νά δοῦμε τά ὑπόγεια ρεύματα πού μᾶς ὁδηγοῦν καί ποῦ μᾶς ὁδηγοῦν. Ξεφεύγουμε ἀπό τόν ἑαυτό μας ὃταν ὑπάρχουμε γιά τόν ἂλλο, τόν Νίκο, τόν Μανώλη, τήν Ἑλένη, τήν Μαρία…, τόν ἐπώνυμο ἂλλο, ὂχι γιά τόν ἂλλο ἒτσι ἀόριστα. Ἡ ἀπόσταση ἀπό τόν ἑαυτό μας, μᾶς κάνει νά ἀντέχουμε καί στόν χρόνο. Ὁ χρόνος μᾶς νικάει ὃταν εἲμαστε ἀπορροφημένοι ἀπό τόν ἑαυτό μας, ὁπότε πεθαίνουμε μαζί του.
Βγαίνουμε ἀπό τόν ἑαυτό μας δέν σημαίνει παραιτούμαστε ἢ ἐγκαταλείπουμε τόν ἑαυτό μας. Ἀσταμάτητα μέσα μας κάνουμε κάτι. Ἁπλᾶ ἡ ἒξοδος γίνεται σάν φορά τῶν πραγμάτων. Ἡ ἲδια ἡ ἒνταση τῆς σκέψης μᾶς ὑποχρεώνει νά τήν ὑπηρετήσουμε. Ὃσο ἡ σκέψη μᾶς ὑπηρετεῖ εἲμαστε χαμένοι. Πρέπει κάπου νά ὑπηρετήσουμε τήν σκέψη μας. Αὐτό δέν γίνεται μέ κάποια ἀπόφασή μας. Εἶναι ἡ διολίσθηση μιᾶς δωρεᾶς, ἡ ὁποία σέ κατευθύνει. Καί τό δέχεσαι. Δέν σημαίνει δηλαδή ὃτι ἐγκαταλείπεις τόν ἑαυτό σου καί γίνεσαι ἂγγελος. Παραμένεις μέ τά ἐλαττώματά σου, μέ τά προσωπικά σου χαρακτηριστικά, μέ ὃλα ὃσα κουβαλάμε ὃλοι, ἀλλά ξαφνικά φεύγεις ἀπό ἐσένα καί ὑπηρετεῖς πιά αὐτό πού μέχρι τώρα περίμενες νά σέ ὑπηρετήσει.
Κύριε Πολυκανδριώτη,
Ὁ μακάριος πατήρ Ἰωήλ Γιαννακόπουλος διέκρινε ἀπόλυτα τό ἀξίωμα ἀπό τήν ἀξία καί ἒλεγε: Ἂν ἒχεις ἀξία δέν χάθηκε ὁ κόσμος ἂν θά ἀποχτήσεις ἢ ὂχι ἀξίωμα. Ἂν δέν ἒχεις ἀξία, τί νά τό κάνεις τό ἀξίωμα; Θά σέ ἐκθέτει. Ἐσᾶς προσωπικά, σᾶς ἐκθέτει πολύ, ὑπερβολικά πολύ.
Ἂν δέν πορευτοῦμε, ὃλοι μας ἀντάμα, ὡς πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, συνειρμικά μέ πλάγιους φωτισμούς τῶν Μαρτύρων μας, πού δέν τυφλώνουν, ἀπανωτῶν παρενθέσεων καί ἂμα χωρίς εὐαγγελικές ἐκπτώσεις χοντρές, κανένας δέν μπορεῖ νά προχωρήσει στό χῶρο τοῦ λόγου τῆς Σωτηρίας ἀλλά καί τῆς δημιουργίας, αὐτῆς πού ἰσορροπεῖ τό ὑποκειμενικό καί τό ἀντικειμενικό.
Η εποχή δεν απαιτεί αναγνώσεις πίσω από τις γραμμές, μόνο στοιχειώδη ειλικρίνεια. Τίποτα πια δεν είναι κρυφό. Εἶναι πολλά τά σημάδια πού δείχνουν ὃτι ἡ ἐκκλησιαστική κρίση τοπικά ὑποκρύπτει μιά συστημική ἀποτυχία. Ὃποιος ζεῖ τοπικά διαπιστώνει ὃτι ὁ πήχης ἒχει πέσει χαμηλά σέ πολλούς τομεῖς, τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς.
Ἡ Ἐκκλησία στήν Τῆνο ἒχει ἀλλάξει προκλητικά καί ἀνησυχητικά. Κανένα ἀπό τά χαρακτηριστικά Της δέν θυμίζει Εὐαγγέλιο. Γιά πάντα;
